Drohobycz
Ruski gród na solnym szlaku
A świat się zmienia… Niektóre informacje praktyczne mogą okazać się nieaktualne!
Centrum naftowego zagłębia
To osobny temat, wspomnę więc tylko, że płytkie występowanie ropy znane – i wykorzystywane w celach gospodarczych, a także leczniczych – było znacznie wcześniej. Po raz pierwszy do jej głębokich podziemnych zasobów dowiercono się w 1796 roku, zaś złoża ozokerytu – wosku ziemnego odkryto dopiero w 1854 r. I szybko stały się one jednymi z największych i najważniejszych na świecie. Tutejszym ozokerytem izolowano np. pierwszy transatlantycki kabel telegraficzny łączący kontynenty: europejski i północnoamerykański.
W latach Holocaustu
Znacznie wcześniej ożywienie gospodarcze Drohobycz zawdzięczał Żydom osiedlającym się, najpierw na jego przedmieściach, poczynając od 1616 r. gdy zezwolił na to królewski starosta. Ich handel i rzemiosło powodowało, że był to przynajmniej lokalny ośrodek gospodarczy. Z czasem Żydów przybywało, stali się znaczącym, widocznym elementem miasta, które w 1919 roku wróciło w granice II Rzeczypospolitej. W latach międzywojennych i na progu II wojny światowej w 32,3 – tysięcznym, według ostatniego przedwojennego Małego Rocznika Statystycznego 1939 Drohobyczu, Żydów mieszkało 13,5 tysiąca. W latach Holocaustu podzielili los innych współplemieńców na ziemiach okupowanych przez Niemców. Już w październiku 1941 r. (Niemcy zajęli miasto na krótko we wrześniu 1939 r. po czym wycofali się zgodnie z paktem Mołotow – Ribbentrop) wrócili napadając na swojego wcześniejszego sojusznika i wspólnika w rozbiorze Polski oraz zagarnięciu krajów nadbałtyckich i fragmentów Rumunii, Słowacji oraz Węgier. I szybko wymordowali pierwszych 320 Żydów – inwalidów. Planowe „ostateczne rozwiązywanie kwestii żydowskiej” czyli ich całkowita zagłada realizowana przy pomocy ukraińskiej policji, rozpoczęła się i praktycznie zakończyła w 1942 r.
Drohobyckie zabytki
Miasto w czasie II wojny nie zostało zniszczone. Zachowały się, chociaż nie wszystkie w dobrym stanie, drohobyckie zabytki. Najcenniejszym jest gotycki, ceglany kościół farny św. Bartłomieja ufundowany przez Władysława Jagiełłę z późniejszymi przebudowaniami, zwłaszcza wnętrza oraz z dobudowaną w 1551 r. wieżą. Stoi przed nim współczesny pomnik Jurija Mychajłowycza Drohobycza (Kotermaka, 1450-94) pierwszego ukraińskiego autora drukowanej książki. Kościół sąsiaduje z rozległym rynkiem, z zajmującym jego środek ratuszem z lat 20-tych XX w. Cennymi zabytkami miasta są również XVI – wieczne cerkwie: św. Jura i p.w. Podniesienia Krzyża – wcześniej kościół katolicki. Warto też odwiedzić Pałac Sztuki. Dawna Wielka Synagoga znajduje się w ruinie, chociaż z murami i stropem. Zachowały się, często w mało zmienionym stanie, także opisywane przez Schulza ulice, np. Stryjska występująca u niego jako „Ulica Krokodyli”. Mając trochę czasu warto podejść lub podjechać na otaczające miasto wzgórza i obejrzeć stamtąd jego panoramę, nawet jeżeli jej pierwszy, przedmiejski plan nie będzie zbyt zachęcający.
Poczytaj więcej o okolicy:
Stowarzyszenie Dziennikarzy Podróżników Globtroter wyróżniło Otwarty Przewodnik Krajoznawczy nagrodą
za najciekawsze publikacje turystyczne w 2019 r.
Cieszymy się!
Dodaj komentarz