Drohobycz
Ruski gród na solnym szlaku
A świat się zmienia… Niektóre informacje praktyczne mogą okazać się nieaktualne!
Drohobycz jest najbardziej znany jako miasto rodzinne Brunona Schulza. Ale Drohobycz szczyci się również dziesięcioma wiekami historii oraz paroma cennymi zabytkami.
Drohobycz (Дрогобич) był też jednym z dwu – obok Borysławia – głównych miast zagłębia naftowego. A było to w czasach gdy monarchia austro-węgierska, do której wówczas należało miasto wraz z resztą Galicji, była przez krótki czas światową potęgą w wydobyciu ropy naftowej oraz wosku skalnego – ozokerytu.
Od Rusi do Korony
Przeszłość miasto ma ciekawą, związaną z innym tutejszym bogactwem naturalnym – solą wydobywaną w okolicach. Powstało bowiem na średniowiecznym tzw. szlaku solnym jeszcze w czasach Rusi Czerwonej, najprawdopodobniej w XI wieku. Chociaż pierwsza wzmianka o nim jako mieście pod nazwą Drugabeć pochodzi dopiero z roku 1238 i znajduje się latopisie tzw. niedzielnym – „Spisie ruskich grodów dalekich i bliskich” datowanym na lata 1377-82. Pierwszy okres szybkiego rozwoju Drohobycz – rówieśnik Lwowa i Chełma – przeżywał po włączeniu Rusi Czerwonej do Polski przez Kazimierza Wielkiego. To z jego inicjatywy powstała w mieście parafia w obrządku zachodnim – rzymskokatolickim.
Miejskie dzieje
W 1340 r. król ten nadał miastu herb obowiązujący po dziś dzień. Przedstawia on dziewięć tzw. topek, czyli babek soli – obowiązującej wówczas jej miary – na granatowej tarczy z królewską koroną. I od tamtego roku, aż do I rozbioru Polski w 1772 r., gdy ziemie te zagarnęli Habsburgowie, był Drohobycz siedzibą starostwa w Ziemi Przemyskiej województwa ruskiego. Magdeburskie prawa miejskie otrzymywał kilkakrotnie. Po raz pierwszy w 1422 roku od Władysława Jagiełły, który 30 lat wcześniej ufundował tu istniejący dotychczas gotycki, ceglany kościół farny p.w. św. Bartłomieja. Ponownie to samo prawo nadał miastu w 1460 r. papież Pius II (1458-1464) i potwierdził król Kazimierz Jagiellończyk. A po raz kolejny potwierdził je w 1506 r. Aleksander Jagiellończyk.
W Rzeczypospolitej
Miasto otoczone było wałami ziemnymi z fosami i czterema bramami. Osobno podobnie ufortyfikowany był od czasów króla Zygmunta Starego kościół, a nawet przykościelny cmentarz. Kościelna dzwonnica zbudowana dopiero w 1551 r. była zarazem bramą wiodąca na teren świątyni. Być może wzniesiono ją wyciągając wnioski z najazdu turecko-tatarskiego w roku 1498, który zniszczył część miasta. Nie zdołało się ono jednak obronić także w czasach buntów kozackich w XVII w. Ich najbardziej dramatycznym momentem była rzeź mieszkańców dokonana przez rezunów w farze w 1648 roku. W mieście był również zamek starostów królewskich. Pozostawało ono jednak przez kilka wieków tylko prowincjonalną mieściną aż do końca XVIII, a faktycznie XIX w., gdy w okolicach odkryto złoża ropy naftowej i skalnego wosku.
Poczytaj więcej o okolicy:
Stowarzyszenie Dziennikarzy Podróżników Globtroter wyróżniło Otwarty Przewodnik Krajoznawczy nagrodą
za najciekawsze publikacje turystyczne w 2019 r.
Cieszymy się!
Dodaj komentarz