Stajemy na granicy. Kolejka. Czekamy. Wreszcie. Nasz pogranicznik żartuje z nami, ogląda paszporty. Wszystko w porządku. Podchodzimy do ukraińskiego okienka: podać paszport, patrzeć prosto, nie machać głową, nie zaglądać do środka, nie śmiać się… Młoda dziewczyna sprawiała zrazu przyjazne wrażenie, ale nie trwało to długo.

Wypisujemy jedną bumagę, dostajemy dwie inne. Te musimy oddać przy szlabanie. Po co to wszystko? Nieważne. Jesteśmy na Ukrainie.

Obrazek 1: kantor

Chcemy wymienić pieniądze. – Nie ma sprawy, mówi Jacek, szef naszej grupy, który granicę w Krościenku koło Ustrzyk Dolnych przekracza już nie pierwszy raz. – Zaraz będzie kantor. O, jest!
Rozglądam się dokoła, ale nie widzę. Tylko dwie kobiety na skraju drogi siedzą na krzesłach, nie mają nawet stolika. Jedna z nich trzyma plik banknotów. Najwyraźniej kantor jest lotny. I chyba legalny, bo nikt się kobiet nie czepia. Dobijamy transakcji. Kurs jest lepszy niż w Warszawie.

Obrazek 2: stacja paliw

Stacja benzynowa przy granicy. Ruch spory, bo przecież każdy, kto jedzie do Polski, chce zatankować tańsze paliwo. Różnica jest duża: tu litr benzyny – choć ostatnio bardzo podrożała – kosztuje nieco ponad trzy złote, u nas – wiadomo. Leją do baków, leją do kanistrów. Przy większości dystrybutorów stoją samochody, przeważnie na polskich numerach. Ale zaraz… stoją jakoś krzywo. Podchodzę bliżej: tylnymi kołami wjechały na specjalne podwyższenia, które czekają przy każdym stanowisku. Pytam dlaczego. – Tak wchodzi więcej paliwa – odpowiada mi kierowca. Polak, ale widać, że jest tu nie pierwszy raz.
– To znaczy ile więcej, dwa litry?  powątpiewam w sensowność jego zabiegów. – O nie – wyjaśnia
– do kombiaka zmieści się nawet dwadzieścia litrów więcej!
Pozwalam sobie wytłumaczyć, jak to działa: przechylają samochód tak, by wlew paliwa był wyżej niż cały zbiornik. Nalewają pod korek. Otwierają odpowietrzacz, potem zakręcają. – A jeśli wybuchnie?
– Nie wybuchnie.

Przeczytaj także...

Chocim. Twierdza na polsko-tureckiej rubieży

Autor: Cezary Rudziński

Najsławniejszym zabytkiem tego pogranicza jest Chocim, leżący na prawym brzegu Dniestru. Twierdza, zwana tu Chocimską Fortecą, gdyż nią właśnie była najlepiej zachowana część z XIII i XIV wieku, ma długą, bogatą i burzliwą historię.

Drohobycz. Ruski gród na solnym szlaku

Autor: Cezary Rudziński

Przeszłość miasto ma ciekawą, związaną z innym tutejszym bogactwem naturalnym – solą wydobywaną w okolicach. Powstało bowiem na średniowiecznym tzw. szlaku solnym jeszcze w czasach Rusi Czerwonej, najprawdopodobniej w XI wieku.

Drohobycz. O soli, ropie i pradawnych dziejach

Autor: Cezary Rudziński

Drohobycz był w czasach dawnych Królewskim Wolnym Miastem na słynnym Solnym Szlaku. A warzenie soli ze słonych źródeł było pierwszą podstawą jego względnej zamożności.

Poczytaj więcej o okolicy:

Truskawiec. Uzdrowisko bogate w wody mineralne

Starostyna. Na połoninach Wschodnich Bieszczadów

Sambor. Zabytki galicyjskiego miasteczka

Hremiacze. Sanatorium w szczerym lesie