Marrakesz
Spotkania w medresie Alego bin Jusufa
Medresa, używana jest również nazwa madrasa, to teologiczna szkoła muzułmańska w której naucza się religii islamu i wykłada jej zasady oraz prawa – szariat.
Ich budynki, fundowane przez władców i możnych, często są wysokiej klasy dziełami architektury. Jedną z najpiękniejszych w Maroku jest medresa Alego ben Jusufa (Ben Youssef) w Marrakeszu.
Zakładane przy dużych meczetach, około X wieku uzyskały pewną samodzielność i zaczęto w nich wykładać także nauki ścisłe. Od XI wieku stały się „kuźnią kadr” odłamów islamu, zwłaszcza mniejszościowych. Ich ukończenie daje prawo nauczania w medresach. W szyizmie mułłowie nie są zaliczani do duchownych, którzy mają 10 stopni i tytułów zależnych od poziomu wykształcenia, a więc i uprawnień.
Słynne medresy
Współcześnie budowle medres, a sporo ich wpisanych jest na Listę Dziedzictwa UNESCO, często są muzeami, nie tylko jako dzieła architektury, ale także znajdujących się w nich eksponatów. Nie sposób pominąć sławne medresy w Maroku. Najstarszą w dawnej stolicy Fezie, dużą w obecnej – Rabacie, starą w jeszcze jednej dawnej stolicy kraju – Meknes. No i kolejnej perły architektury, medresy Alego Ben Jusufa w Marrakeszu.
Stoi ona w północnej części medyny – tutejszej starówki, w pobliżu placu Kissriat Ben Youssef. Jest najstarszą w tym mieście, największą i najpiękniejszą. Zbudowano ją obok meczetu Alego Ben Jusufa, wzniesionego w I połowie XII wieku, którego fundatorem był ten sułtan z dynastii Almorawidów. Wnętrze tego meczetu jes,t niestety, niedostępne dla „niewiernych”. Natomiast medresa przy nim powstała dopiero w XIV w z inicjatywy sułtana Abu al-Hassana (rządził w latach 1331-51), chociaż niektóre źródła wymieniają Abu Inana Farisa (rządził początkowo równolegle z poprzednikiem w latach 1350-58) z dynastii Merynidów.
Od szkoły religijnej do muzeum
Ponieważ medresa ta odgrywała ważną rolę w nauce i kształceniu islamu, w latach 1564-65 została rozbudowana przez sułtana Abdullaha al-Ghaliba z dynastii Sadytów. Gdy przestała pełnić funkcję szkoły, przeprowadzono w latach 60. XX w. jej kapitalny remont. Kolejną, niewielką rewaloryzację medresa ta przeszła kilka lat temu i w tym olśniewającym stanie widzę ją po raz pierwszy.
Wejście do niej znajduje się przy skromnej uliczce i nie wiedząc, co znajduje się za nim, można przejść obok nie zauważając medresy. Chociaż prowadzi do niej drogowskaz, a przeważnie przy wejściu stoi kilka osób w kolejce po bilety. Bo jest ona od dosyć dawna muzeum.
Przechodzi się korytarzem z mozaikową posadzką, w którym można już dostrzec zapowiedzi czegoś niezwykłego. Przez piękne drzwi z brązu jest wejście na wewnętrzny dziedziniec wyłożony kamiennymi płytami, a jego środek zajmuje basen o rozmiarach 3 na 7 m., którego woda łagodzi trochę letnie upały. Cały zaś budynek jest dosyć duży, zajmuje powierzchnię 1720 m kw.
Jak żyli i uczyli się dawni talibowie
Dziedziniec o kształcie prostokąta otaczają cztery ściany jednopiętrowych skrzydeł. Dwie boczne mają podcienia z potężnymi, bogato zdobionymi kolumnami na planach kwadratów, podtrzymującymi opierające się na nich, piętro. Z krużganków są wejścia do pomieszczeń parterowych, licznych małych sal, w których w przeszłości uczyli się talibowie – uczniowie, a także sale wykładowe i biblioteka. Trudno uwierzyć, że w medresie tej jest łącznie około 130 pomieszczeń, w tym także kuchnia oraz jadalnia. I że mogło się w niej uczyć do 900 słuchaczy.
Poczytaj więcej o okolicy:
Stowarzyszenie Dziennikarzy Podróżników Globtroter wyróżniło Otwarty Przewodnik Krajoznawczy nagrodą
za najciekawsze publikacje turystyczne w 2019 r.
Cieszymy się!
Dodaj komentarz