Marrakesz
Turystyczne serce królestwa

Leży w zachodniej części kraju, około stu kilometrów w linii prostej na wschód od Atlantyku. Otaczają go tereny pustynne oraz nieużytki. Około 1,3-milionowy obecnie Marrakesz, jest prawdziwym centrum i sercem turystycznym Maroka. Miastem najliczniej odwiedzanym przez zagranicznych gości.
Bo chociaż w kraju tym nie brakuje innych zabytkowych, pełnych skarbów architektury i sztuki, historycznych medin – starówek i gwarnych suków – bazarów, stanowi on kwintesencję dziedzictwa berberyjsko-mauretańskiego. Z całym bogactwem ich przeszłości i teraźniejszości, islamu, obyczajów, zapachów i smaków. Jest zarazem jedną z czterech historycznych sułtańskich i królewskich stolic w tym kraju o wielowiekowej, ciekawej ale i burzliwej historii. Przy czym był nią kilkakrotnie.
Historycznie pierwszą stolicą był Fez, najstarsze sułtańskie w kraju miasto, położone w jego północnej części. Założył je w latach 789-809 sułtan Idris, a było stolicą również dynastii Marynidów, Wattasydów i Alawitów.
Od roku 1070
Marrakesz, drugą stolicę, założył w roku 1070, początkowo jako ksar – umocniony obóz wojskowy, wódz Almorawidów Abu Bakr ibn Umar. Parę słów o dalszej historii tego miasta za chwilę, gdyż muszę wspomnieć jeszcze o Rabacie, obecnej, od XX wieku, stolicy królestwa Maroka, założonym w roku 1150 przez kalifa Abd al-Mumina z dynastii Almohadów, w pobliżu o wiele starszej, bo jeszcze rzymskiej kolonii Sala Colona. Stolicą Maroka, jeszcze jako francuskiego protektoratu (1911-1956) Rabat został w roku 1912, a później i obecnie jest centrum niepodległego królestwa.
Czwartą historyczną stolicą Maroka, podobnie jak już wymienione również wpisaną na Listę Dziedzictwa UNESCO, było Meknes, nazywane „Wersalem Maroka”. Założone w roku 1672 przez sułtana Ismaila ibn Alego z dynastii Alawitów, „stołeczością” cieszyło się tylko przez 55 lat: od 1672 do 1727 r.
Lata świetności i obecnego rozwoju
W burzliwych dziejach Marrakeszu były okresy wspaniałego rozwoju i upadków. Pierwsze, słynne i stojące nadal mury miejskie, wzniesiono na początku XII wieku. Miasto zdobyli jednak w 1146 roku Almohadzi przekształcając w stolicę imperium rozciągniętego od Atlantyku po Trypolitanię.
Rozpadło się ono jednak już na początku XII wieku, a w roku 1269 Marrakesz zajęły berberyjskie plemiona, stanowiąc stolicą państwa Marynidów. Później pozostał już tylko południową rezydencją sułtanów, którzy stolicę przenieśli do Fezu. Lata walk i głodu stały się przyczyną upadku Marrakeszu, któremu świetność przywrócili dopiero na początku XVI w. władcy z dynastii Sadytów rzenosząc do niego stolicę kolejnego imperium. W 1672 r. znów przeniesiono ją jednak, jak już wspomniałem, do Meknes. Miasto straciło znaczenie ważnego centrum handlowego, co poprawiło się dopiero pod koniec XIX w.
Marrakesz rozwija się natomiast dynamicznie od odzyskania przez Maroko niepodległości. Jeszcze w roku 2014 liczył tylko około 912 tys. mieszkańców, a obecnie już 1,3 miliona. Składa się z dwu, diametralnie różnych części. Historycznej medyny – starówki otoczonej murami zewnętrznymi z kilkoma zabytkowymi bramami, ale i niższymi murami wewnętrznymi rezydencji i ogrodów. I znacznie już obszerniejszego Villa Nouvelle – Nowego Miasta, którego budowę rozpoczęli francuscy kolonizatorzy.
Dwa światy w jednym
Współcześnie Marrakesz wspaniale się rozrasta, nadal w dwu głównych, „europejskich” dzielnicach. Przede wszystkim biznesowej Gueliz, w której są m.in. dworzec kolejowy, Teatr Królewski i Pałac Kongresowy, siedziby banków i korporacji. I Hivernage – bardziej mieszkalnej i hotelowej, z nowoczesną, ale sięgającą również do tradycji marokańskiej, architekturą.
Dodaj komentarz