Mont Blanc
Atak na szczyt: 4810 m n.p.m.
A świat się zmienia… Niektóre informacje praktyczne mogą okazać się nieaktualne!
Może minutę przed pierwszą obudził mnie szmer w sąsiednim namiocie i chrzęst butów o śnieg. Dzwoniący budzik utwierdził mnie w przekonaniu, że nadszedł czas. Na zewnątrz gęsta mgła, niemal bezwietrznie, widoczność na kilka metrów. Śnieg sypki, miękki i trudno w nim chodzić. Z żalem odkładamy atak, będziemy czuwać. Jeśli jakaś ekipa uderzy na Mont Blanc, pójdziemy za nimi.
Jest trzecia rano, lekko się przejaśniło i widać Chamonix w dole. Już nie śpię, jestem zły. Jest zimno, mokro i znowu zerwał się lekki wiatr. Przez ostatnie dni pogoda była idealna, a gdy już tu jesteśmy, musiało się tak popsuć. Pomiędzy podmuchami coraz silniejszego wiatru wydaje mi się, że jakaś ekipa idzie na górę, ale to może złudzenie. 15 minut później widzę już wyraźnie światło czołówki omiatające namiot i słyszę głosy. Chwilę później następna ekipa, mówią po francusku. Przed piątą rano byliśmy już w drodze.
Po szybkim szkoleniu, żeby pilnować liny, nie brać zwojów do ręki, nie deptać i obserwować partnera przed sobą, stworzyliśmy dwa zespoły. Wolno, z przerwami pniemy się granią na wierzchołek Dome du Gouter (4304m n.p.m.). Nieopodal początek mają największe lodowce masywu, po prawej Bionnassay, po lewej Taconnaz. Mijamy pierwsze duże szczeliny w śniegu, niektóre niebezpiecznie blisko ścieżki i głębokie na tyle, że świecąc czołówką nie widzę dna. Dwa razy wspinamy się też na dość duże stopnie lodowe, wysokie, ale nie stanowiące większej przeszkody, gdy idzie się w rakach.
Po godzinie śnieżnej drogi skręcamy tuż przed szczytem Gouter i wchodzimy na szerokie, lekko pochyłe siodło Col du Dome. Idziemy dalej, obniżamy się coraz bardziej siodłem, widoczność się znacznie poprawia, wychodzi słońce i w oddali widać już awaryjny schron Refuge-Bivouac Vallot z fragmentem stromego podejścia. Jest siódma rano, powinniśmy o tej porze być na szczycie, ale nikt chyba nie przewidział takiej poprawy warunków. Szczyt przesłania mała chmura a wiejący wiatr tworzy na czubku grani fantastyczny, długi pióropusz rozwianego śniegu. W przejaśnieniach widać drogę prawie na samą górę.
Poczytaj więcej o okolicy:
Komentarze: 2
Dodaj komentarz
Mont Blanc. Na dachu Europy
Przygotowania pochłonęły kilka miesięcy zbierania informacji i czytania relacji z przejść. Na zdobywanie szczytu wyruszyło nas sześcioro... - opowiada Wiktor Rozmus.
Stowarzyszenie Dziennikarzy Podróżników Globtroter wyróżniło Otwarty Przewodnik Krajoznawczy nagrodą
za najciekawsze publikacje turystyczne w 2019 r.
Cieszymy się!
Bardzo ciekawa opowieść. Podziwiam was
A ja bym chyba wjechała jednak kolejką, tak daleko, jak się da…