Siemczyno
Barokowy pałac, największy w regionie
A świat się zmienia… Niektóre informacje praktyczne mogą okazać się nieaktualne!
W 2012 r. Stowarzyszenie zaczęło wydawać Zeszyty Siemczyńsko-Henrykowskie (dostępne również w PDF). Zeszyty rejestrują wydarzenia, publikują artykuły z zakresu historii – o regionie i jego społeczności. Promują aspekt turystyczny tego niezwykłego miejsca i jego otoczenia położonego na Pojezierzu Drawskim, między Czaplinkiem a Złocieńcem, kilkanaście kilometrów od Drawska Pomorskiego (23 km), Bornego Sulinowa (29 km) czy Janowa ze spichlerzem Gropiusa (30 km) – żeby wymienić tylko kilka najbliższych.
Powojenne grabieże i próby ocalenia
Wojna oszczędziła ten urokliwy zakątek, położoną między jeziorami wieś Siemczyno i jej arystokratyczną posiadłość. Degradacja rezydencji i parku zaczęła się z chwilą, gdy w pałacu Rosjanie urządzili szpital wojskowy, później kwaterę dla radzieckich oficerów. Z pałacu wyjeżdżały ciężarówki z rabowanym mieniem. W 1947 r. w pałacu przejściowo zakwaterowani byli przesiedleńcy z akcji „Wisła”. Zjawiały się podejrzane firmy rozbierające zabytkowe piece kaflowe, szabrownicy z centralnej Polski, dla których pozostawione pomorskie posiadłości (i miasta, i cmentarze) były kopalnią złota – niejeden się na szabrze i złomie wzbogacił na bezbronnym „Dzikim Zachodzie”.
W 1950 r. dzięki wieloletnim staraniom dyrektora szkoły, pałac stał się jej siedzibą. Dostał gospodarza i drugie życie. „Z elementów dawnego wyposażenia przetrwały wówczas trzy kominki, bogato zdobiona krata kominkowa oraz cztery dębowe posągi rzymskich legionistów, będące stałym elementem połączonym z konstrukcją klatki schodowej.” *** Krata kominkowa i legioniści znajdują się w regionalnym muzeum w Szczecinku – za legionistów do szkoły trafiły dla dzieci instrumenty muzyczne. Szkoła (i ośrodek kolonijny) opuściła pałac w 1985 r., zostawiając go bezpańskim na następne dziesięciolecie. W 1998 r. wraz z nowymi właścicielami dla posiadłości zaświeciło słońce. Na początek – dawne budynki folwarczne i stajnie przekształcone zostały na hotel, restaurację i salę konferencyjną…
Dawniejsze dzieje
Wieś Siemczyno do 1947 nazywała się Henrykowo. To kalka niemieckiej nazwy Heinrichsdorf, pochodzącej prawdopodobnie od imienia założyciela wioski, rycerza Heinricha, przybyłego tutaj wraz z templariuszami, sprowadzonymi w 1286 r. na Pomorze przez księcia Przemysła II. Zakon otrzymał ziemie leżące na granicy Pomorza i Wielkopolski ze stolicą w Czaplinku. Jak niemal wszędzie, po rozwiązaniu zakonu templariuszy, jego dobra przejęli joannici. W 1368 r. ziemia czaplinecka wraz z Siemczynem przyłączona została do Polski, jako część starostwa drahimskiego i pozostawała pod polskim władztwem do pierwszego rozbioru Rzeczpospolitej.
*** Kamil Połeć, „Tropem pałacowych skarbów z Siemczyna”, Zeszyty Siemczyńsko-Henrykowskie, tom VIII.
Poczytaj więcej o okolicy:
Komentarze: 2
Dodaj komentarz
Stowarzyszenie Dziennikarzy Podróżników Globtroter wyróżniło Otwarty Przewodnik Krajoznawczy nagrodą
za najciekawsze publikacje turystyczne w 2019 r.
Cieszymy się!
Czy w tym zamku Siemczyno były kolonie z Łodzi .Szukam takiego zamku bardzo podobny las niedaleko jezioro.Zamek wśród pól.Mówiono miejscowości Ugoru Węgorzewo blisko Drawska.
W Siemczynie napewno od wczesnych lat 50-tych były kolonie z Bydgoszczy