Ciechocinek
Dzieje kujawskiego uzdrowiska
A świat się zmienia… Niektóre informacje praktyczne mogą okazać się nieaktualne!
Szybka kariera uzdrowiska
Po 1871 roku stawiano wille i dworki o szumnych, pretensjonalnych i śmiesznych często nazwach: Oriony, Kasztelanki, Kruszyny… Budowle te na ogół były brzydkie i bezstylowe, ale miały przynosić zyski. Mogły pomieścić do 12 tysięcy kuracjuszy rocznie. Wystawiono też nowe pawilony i zakłady kąpielowe oraz lecznicze. Oprócz Łazienek nr 1 powstały Łazienki nr 2, o nowej estetycznie zaprojektowanej szacie zewnętrznej. Wkrótce zbudowano nowoczesne, piętrowe, starannie rozplanowane i wyposażone gmachy Łazienek nr 3 i 4 przy ulicy Nieszawskiej. Uzupełniły je zakłady kąpieli świetlnych i elektrycznych, błotnych, wodoleczniczych, wziewalnie, sale do gimnastyki leczniczej, szpital i kolonie dziecięce.
Kulturalne atrakcje dla kuracjuszy
W budynku przy oberży, przerobionym ze stajni, odbywały się przedstawienia teatralne. Grywały sezonowo różne zespoły prowincjonalne. Poznański zespół Andrzeja Lelewicza zasłynął tym, że w sezonie potrafił dać ponad 100 różnych przedstawień, podobno na dobrym poziomie. W 1890 roku, stanął budynek teatralny z prawdziwego zdarzenia. Widownia miała 240 miejsc. 12 lat później rozbudowano scenę, dodano balkon i kilka lóż. W 1902 roku, warszawskie teatry rządowe wyposażyły teatr ciechociński w używane dekoracje i komplet foteli na parterze. Budynek teatru, częściowo drewniany, stoi do dzisiaj. Został uznany za zabytek i starannie odrestaurowany. Ciechocinek miał też swoja prasę. Od 1906 roku wydawany był „Kurier Ciechociński”, a nieco później – „Zdrój Ciechociński”. Znany warszawski dziennikarz Kazimierz Pollak drukował jednodniówki o bardzo wymyślnych tytułach. W 1914 roku ukazało się „Echo Zdrojowe” – St. Dzikowskiego. Dużym wydarzeniem była zorganizowana w 1908 roku I Krajowa Wystawa Zdrojowa.
Między wojnami
Z czasem powstawały nowe drogi i chodniki, zakładano kolejne parki. Prawa miejskie Ciechocinek otrzymał w 1916 roku. I wojna światowa szczęśliwie ominęła Ciechocinek, jednak postoje wojska doprowadziły do ruiny uzdrowisko. Dość szybko jednak wróciło do przyzwoitego stanu. W okresie międzywojennym, za łazienkami nr 4 dowiercono się do wody na głębokości ponad 1300 metrów. Ciśnienie i wydajność były bardzo duże. Solanka ta miała temperaturę 35 stopni na powierzchni. Założono Park Zdrojowy, a między tężniami, zbudowano nowoczesną halę targową i duży obiekt handlowy z lokalem dancingowo-kawiarnianym. Podczas II wojny światowej Ciechocinek został mocno zniszczony. Niemcy wysiedlili znaczną część mieszkańców a uzdrowisko nazwali imieniem Goeringa-Hermannsbad. Miasto zostało włączone do Rzeszy jako wybitne i „odwiecznie niemieckie” uzdrowisko. Przez cały czas okupacji przebywali tu na leczeniu wojskowi i partyjni dygnitarze hitlerowscy.
W Polsce Ludowej
Uzdrowisko i ujęcia solanek zostały mocno zdewastowane gdy w 1945 roku okupant w panice opuszczał miasto. Po wojnie stworzono tu ośrodek wypoczynkowy dla więźniów z hitlerowskich obozów i wielki szpital wojskowy dla żołnierzy radzieckich. W czerwcu 1945 roku, uzdrowisko objęła polska służba zdrowia. Sezon leczniczy otwarto wiosną 1946 roku. Wtedy do Ciechocinka jeździły wybrane grupy kuracjuszy, dziś może każdy. W 1967 roku zbudowano nowoczesny i wszechstronnie wyposażony Dom Zdrojowy. Zlokalizowany jest przy Parku Sosnowym. Dzisiaj leczy się tu niemal wszystkie schorzenia.
Poczytaj więcej o okolicy:
Zajrzyj na te strony:
Stowarzyszenie Dziennikarzy Podróżników Globtroter wyróżniło Otwarty Przewodnik Krajoznawczy nagrodą
za najciekawsze publikacje turystyczne w 2019 r.
Cieszymy się!
Dodaj komentarz