Na północno-zachodnim krańcu płaskowyżu Altipiano di Pala stoi schronisko. To Rifugio Rosetta (G. Pedrotti) na wysokości 2581 m n.p.m. Pierwszy budynek powstał tutaj w XIX wieku.

W czasie I wojny światowej schronisko nie zostało zniszczone, bo Austriacy wycofali się z okolicy bez walki. Zniszczyli tylko miasteczko San Martino. Schronisko zniszczono w czasie II wojny światowej. W latach pięćdziesiątych ubiegłego wieku zbudowano nowy i duży obiekt. Teraz trwa jego rozbudowa.

Krajobraz dziki i ponury

Pełna nazwa tego płaskowyżu to Altipiano delle Pale di San Martino. Wznosi się na wysokości 2600 m n.p.m. Jest to wysokogórskie plateau o niespotykanym gdzie indziej urozmaiceniu terenu i ogromnej powierzchni. Są tu doliny, wzgórza i jeziora. Krajobraz jest dziki i czasem ponury, a skały wygładzone przez lodowiec, bo płaskowyż był jego dnem. Lodowiec spłynął w doliny, ale jego część się zachowała na północnych zboczach Cima Fradusta. Na ten szczyt można wejść niezbyt trudną drogą. Płaskowyż pokryty jest dużą liczbą szlaków turystycznych. Są one dobrze przygotowane i oznakowane.

Postrzępione granie dookoła

Płaskowyż otaczają łańcuchy gór. Najwyższy i najładniejszy jest ten po północnej stronie. Jest tu kilka trzytysięczników, a na niektóre z nich są wejścia turystyczne. Są tu również drogi wspinaczkowe – Via Ferraty. Znajdziemy też lodowiec Travilongo, jeden z nielicznych zachowanych w grupie Pali. Zachwycają Cimon della Pala i dwie stojące obok siebie turnie Sass Maor i Cima della Madonna. Grań Cima della Madonna jest wygięta i przypomina welon okrywający twarz kobiety.

Inne niż inne

Wcześniej byłam na płaskowyżu w grupie Sella. Między Sellą a Palą jest ogromna różnica w „odbiorze wzrokowym”. Tam z płaskowyżu wznosi się do góry tylko jeden ogromny i charakterystyczny szczyt – Piz Boe ( 3152 m n.p.m.), a tu sterczą pojedyncze lub pogrupowane „pale kamienne”.

Przeczytaj także...

Pale di San Martino. Cima Rosetta jednak zdobyta!

Autorka: Barbara Górecka

Być może to już ostatnie moje podrygi w zdobywaniu górskich szczytów. Dopóki jednak nogi noszą, trzeba próbować. Próba „zdobycia” La Rosetty (2743 m n.p.m.) wydawała się niezbyt możliwa. Opis w przewodniku trochę odstraszał…

Fuchiade. Na najpiękniejszej hali

Autorka: Barbara Górecka

Fuchiade (1982 m n.p.m.) jest najładniejszą halą, jaką do tej pory widziałam w Dolomitach. Położona jest u stóp trzytysięczników Cima Uomo i Sasso Valfreda. Z przełęczy jest piękny widok na łańcuch Costabella-Uomo, należący do grupy Marmolady.

Marmolada. Pod najwyższym szczytem Dolomitów

Autorka: Barbara Górecka

Do tej pory miałam okazję oglądać Marmoladę ze wszystkich stron. Teraz postanowiłam stanąć pod najwyższym jej szczytem i spojrzeć na góry, które już za mną… na grupy górskie, które dane było mi w poprzednich latach przedeptać.

Poczytaj więcej o okolicy:

Piz Boe. Szczyt mego życia? na razie

Longarone. Miasto zatopione w wyniku katastrofy

Campitello. Szlak okrężny wokół miasta

Dolomity. Niezwykła nazwa niezwykłych gór