Breda
Gotycka katedra w stylu brabanckim
Breda jest miastem położonym w Północnej Brabancji w Holandii (jest jeszcze Brabancja Flamandzka w Belgii). Sercem miasta jest „Grote Kerk” – czyli Duży Kościół, pod budowę którego kamień węgielny położono w 1410 r.
Nad miastem dominuje jego wieża, widoczna niemal z każdego miejsca, która jest najwyższym budynkiem w Bredzie. Wokół kościoła rozlega się klasyczny rynek – Grote Markt – z ogródkami, kawiarniami, straganami i pubami. Breda jest miastem barwnym, zielonym i ukwieconym. Katedra ma jeden portal główny zachodni na osi z imponującą wieżą. Wieża ma 97 m wysokości, wysokość katedry wynosi 31 m, szerokość (transeptu) 37 m, a długość 77 m. To niekwestionowana ikona miasta.
Budowa i rekonstrukcja
Kościół Główny Najświętszej Marii Panny (pełna nazwa holenderska brzmi: Grote of Onze-Lieve-Vrouwekerk) nazywany jest przez protestantów po prostu Grote Kerk, natomiast dla katolików to kościół Naszej Pani. (Brabancja Północna jest w 57 procentach katolicka). Grote Kerk w Bredzie to świątynia o bogatej przeszłości kulturowo-historycznej. Ewaluowała pod wpływem zmian w społeczeństwie, ruchów religijnych czy też … wojennych.
Budowę kościoła rozpoczęto na miejscu poprzednika – kamiennego kościoła z połowy XIII w. – a ukończono 1547 r. W czasie ruchów religijnych kościół kilkakrotnie przechodził z rąk do rąk, aby ostatecznie – w 1637 r. – stać się protestanckim. Wszystko, co przypominało o kulcie katolickim zostało trwale usunięte, albo okaleczone, jak ta Matka Boska na osiołku w jednej z płaskorzeźb.
Przez cały XX wiek katedra przechodziła „leczenie”. W latach 1902-1968 kościół został odrestaurowany, a całkowita rekonstrukcja świątyni, która przywróciła jej stan z lat największej świetności, zakończyła się w 1998 r. W ceremonii ponownego otwarcia kościoła uczestniczyła królowa Holandii Beatrix.
Najcenniejsze we wnętrzu
W kościele znajduje się wiele zabytków, które przetrwały szerzący się w XVI w. ikonoklazm, a następnie okres Reformacji. Są w niej pomniki nagrobne datowane na XIV-XVI w., ponad 200 grobowców pod płytami, rzeźby i płaskorzeźby, wczesnorenesansowe epitafia i obrazy. Zachowały się polichromia na ścianach i filarach, malowane z roślinnym ornamentem sklepienia pochodzące z 1533 r., sakralne malarstwo ścienne. Włoskiemu artyście Thomasowi Vincidorowi z Bolonii przypisywane są stalle z chóru z 1440 r. z elementami drewnianych scenek; z 62. pochodzących z XV w. pozostało 55 oryginalnych, po II wojnie św. dołożono 6 nowych m.in. z akcentem polskich pancerniaków.
Poczytaj więcej o okolicy:
Stowarzyszenie Dziennikarzy Podróżników Globtroter wyróżniło Otwarty Przewodnik Krajoznawczy nagrodą
za najciekawsze publikacje turystyczne w 2019 r.
Cieszymy się!
Dodaj komentarz