Kijów
Główna świątynia prawosławia
A świat się zmienia… Niektóre informacje praktyczne mogą okazać się nieaktualne!
Za każdym razem gdy odwiedzam Kijów, zawsze tu przychodzę. Bo sobór św. Włodzimierza jest świątynią niezwykłą. Chociaż najmłodszy z kilku prawosławnych katedr w stolicy Ukrainy, zasługuje na uwagę.
Monumentalny, w stylu staro-, lub jak niektórzy twierdzą, neobizantyjskim, sobór św. Włodzimierza stoi w centrum Kijowa. Nieco cofnięty od jednej z głównych arterii śródmieścia, bulwaru Tarasa Szewczenki, w kierunku równoległej do niej, również ważnej ulicy Bohdana Chmielnickiego.
Dla uczczenia 900-lecia chrztu Rusi
Świątynia o ma ciekawą historię. W 1852 roku, na 36 lat przed 900 rocznicą chrztu (988 r.) Rusi, metropolita kijowski (a nie, jak można przeczytać w Wikipedii, moskiewski) Filaret, zainicjował upamiętnienie tego jubileuszu budową nowego, wielkiego soboru. Inicjatywę poparł synod i car Mikołaj I, rozpoczęła się publiczna zbiórka środków. Monastyr Pieczerska Ławra ofiarował milion cegieł, ale zebrana kwota 100 tys. rubli, chociaż znaczna, nie starczyłaby na wzniesienie monumentalnego soboru o pięciu nawach i 13 kopułach, zaprojektowanego przez petersburskiego architekta Iwana Sztroma. Jego projekt zmodyfikował więc miejscowy architekt Pawło Sparo zmniejszając liczbę kopuł do 7, zaś naw do trzech. Nie spodobał się on jednak metropolicie. Kolejny plan, z powiększeniem bryły i głównej nawy świątyni, dodający jej monumentalizmu, ale mieszczący się w możliwościach finansowych, wykonał arch. Aleksander Beretti. On też nadzorował budowę od jej rozpoczęcia w roku 1862, aż do momentu, gdy jesienią 1864 r. okazało się, że część kolumn nie wytrzymuje ciężaru stropów i dachu, a całej budowli grozi zawalenie. Nie pomogło oskarżanie przez autora nadzorującego wznoszenie świątyni robotników o partactwo i prace wstrzymano.
Wspaniałe dzieła znakomitych artystów
Po przerwie i niezbędnych poprawkach projektu, dalszą budową kierowali Rudolf Berngard i Władimir Nikołajew. Budowla ukończona została w roku 1882, czyli na 6 lat przed jubileuszem, który upamiętniała. Uroczyste jej poświęcenie i inauguracja nastąpiły jednak dopiero 20 sierpnia 1896 roku, czyli 8 lat po obchodach 900-lecia, z udziałem cara Mikołaja II. 14 kolejnych lat zajęło bowiem wyposażanie i ozdabianie świątyni ? namalowanie 10 tys. m kw. fresków i malowideł ściennych oraz ikon, położenie mozaik. A także budowa wspaniałego ikonostasu z marmuru karraryjskiego oraz innych, kolorowych gatunków tego kamienia, sprowadzonych nie tylko z Włoch, ale również Belgii, Francji, Hiszpanii i Rosji. Szczególnie piękne są jednak freski, namalowane przez duży zespół wybitnych artystów. Ich pracą kierował prof. A. Prachow, ale najwięcej scen ? 15 oraz 30 oddzielnych postaci ? namalował znakomity artysta rosyjski W. Wasniecow. To spod jego pędzla wyszła wielka Bogurodzica z Dzieciątkiem w apsydzie nawy głównej za ikonostasem i wiele scen biblijnych oraz historycznych. Są to m.in. ?Chrzest księcia Włodzimierza? i ?Chrzest Kijowa?, a także postacie kanonizowanych ruskich książąt: Olgi, Aleksandra Newskiego i Andreja Bogolubskiego.
Tematyka biblijna i historyczna
Drugim z wielkich artystów, którego dzieła stanowią chlubę tego soboru, był malarz rosyjski pochodzenia polsko-duńskiego, Michaił Wrubel (Wróbel). Trzecim zaś również rosyjski W. Nesterow. Ale byli i inni: Ukraińcy, m.in.: W. Zamyrajło, M. Pymonenko, S. Kostenko, P. Swedomski oraz Polak Wilhelm Kotarbiński. Powstało wspaniale dzieło, podziwiane nadal codziennie przez wiernych i turystów.
Poczytaj więcej o okolicy:
Stowarzyszenie Dziennikarzy Podróżników Globtroter wyróżniło Otwarty Przewodnik Krajoznawczy nagrodą
za najciekawsze publikacje turystyczne w 2019 r.
Cieszymy się!
Dodaj komentarz