Manila
Koleją po stolicy Filipin
A świat się zmienia… Niektóre informacje praktyczne mogą okazać się nieaktualne!
Niebieska dwójka
Druga z linii LRT, tj. linia niebieska, względem jedynki wytyczona prostopadle, zasadniczo zatem w układzie wschód-zachód, mierzy ciut poniżej 14 km, na których otwarto 11 przystanków. Dla przeciętnego turysty nie ma dwójka właściwie istotniejszego znaczenia. Można się nią jednak udać do gigantycznego kompleksu handlowego Araneta Center na Cubao w Quezon City, między innymi z Gateway Shopping Mall (Araneta Center-Cubao Station). Bezpośrednim stykiem obie linie nie dysponują. Jako interchange służą im tu połączone ze sobą przejściem pieszym Doroteo Jose Station (LRT 1) i Recto Station (LRT 2).
Żółta trójka
Trzecia linia, prywatna MRT 3, żółta, obsługuje wschodnie partie Metro Manila, biegnąc po orbicie z północy na południe, z trzynastoma przystankami na 17 km. Swym północnym terminalem (North Avenue Station) zbliża się do północnego terminalu jedynki (Roosevelt Station). Trzy przystanki poniżej trójka przecina się z dwójką. Znajdująca się w tym punkcie stacja przesiadkowa nosi nazwę Araneta Center-Cubao Station. Nie należy jej mylić ze wspomnianą imienniczką na LRT 2. Obie, skrótowo zwane samym tylko drugim członem, czyli Cubao, połączone są przejściem pieszym, prowadzącym między innymi przez jeden z tutejszych areałów handlowych. Przekroczywszy (idąc od północy) Pasig River wiedzie MRT 3 przez manilski Central Business District w Makati City (tego zaś nie mylić z sąsiednim Makati Poblacion). Dwa obsługujące CBD przystanki, a to Buendia Station oraz (bardziej nawet) Ayala Station, w sąsiedztwie Ayala Avenue, zwanej Wall Street of the Philippines, są stacjami podziemnymi, zdaje się jedynymi takimi na całej sieci LRT-MRT (obok Katipunan Station na LRT 2). Generalnie prywatna MRT nie sprawia szczerze powiedziawszy najlepszego wrażenia. Jej tabor zdaje się ustępować nowoczesnością temu w dyspozycji państwowej LRT. Na pierwszy rzut oka jest też MRT powolniejsza niż LRT. Przeważnie chyba też bardziej zatłoczona. Nadto z kontrolami przed wejściem na platformy jakby bardziej rygorystycznymi.
Taka specyfika
Wspomniane powyżej dwie jej stacje podziemne są ciasne i ciemne, zatem chyba też nie do końca bezpieczne, całościowo o wizerunku dalekim od tych w Europie. W niektórych miejscach MRT prowadzi skrajem baraccopoli, a pasażerowie, o ile nie uczynili tego wcześniej, jakby odruchowo przekładają wtedy torebki czy plecaki z ramion na przednią stronę. Zdecydowanie przyjemniej jeździ się państwową LRT. Szczególnie zaś jedynką. Kawałek jej północnej nitki, jako też zmierzający ku niej od wschodu zachodni kraniec dwójki, częściowo trawersują manilski University Belt, stąd też w ich pociągach, zwłaszcza w rejonie takich stacji jak np. Carriedo, Legarda czy Pureza, zwykle pełno jest licealistów i studentów, tudzież rozmaitych innych młodych przedstawicieli tzw. miejskiej klasy średniej (choć niekoniecznie w typie naszych europejskich yuppies).
Taryfikator, jak już rzeczono wspólny dla LRT i MRT, nie jest szczególnie rozbudowany bądź nadmiernie skomplikowany. Można oczywiście nabywać pojedyncze bilety. Ale praktyczniej będzie zaopatrzyć się w kartę elektroniczną (Beep Card). I doładowywać ją w razie potrzeby. Z tym że planując pojeździć sobie dużo, tak dla samego pojeżdżenia, albo dla przyjemności wtapiania się w miejscową społeczność, warto od razu doładować kartę jakąś większą sumą, jako iż stawki odcinkowe, na których oparta jest tabela cen, są tu relatywnie spore i mniejsza kwota bardzo szybko nam z karty zejdzie.
Ku Calamba City
Jak po każdym na świecie wielkim mieście wraz z jego strefą oddziaływania, także po Greater Manila można przemieszczać się pociągami tradycyjnych kolei państwowych. Czyli w tym przypadku Philippine National Railways. PNR świadczą takie aglomeracyjne usługi przewozowe (commuter rail). Na chwilę obecną funkcjonuje jednak tylko jedna linia (PNR Metro South Commuter Line). Przecina ona miasto tak w przybliżeniu z północo-zachodu na południo-wschód, generalnie biegnąc po jego zachodniej flance. Pociągi startują z Tutuban Railway Station. Jest to historyczna stacja kolejowa, otwarta w 1891 roku, zatem w ostatnich latach panowania tutaj Hiszpanów, o zabudowaniach częściowo w ładnym kolonialnym stylu, dziś oczywiście odpowiednio zmodernizowana. Jest głównym kolejowym dworcem stolicy, a tym samym całych PNR. Znajduje się w dzielnicy Divisoria, sercu handlowym Tondo (Manila City). Stąd też z dwóch powyższych względów potocznie identyfikowana jest również jako Manila Railway Station albo jako Divisoria Railway Station. W trzech punktach PNR przecina się z LRT-MRT (Blumentritt z LRT 1, Santa Mesa z LRT 2, EDSA z MRT 3).
Warto zapamiętać sobie tą stronę jeśli lubisz podróże koleją po świecie .
http://kolejnapodroz.pl/2018/11/24/kolej-na-filipinach-przewodnik-dla-pasazerow/
@Waldemar 22 maja 2019 21:25. dość fajna strona. zresztą o ile dobrze kojarzę mam ją już kiedyś widzianą. większość z prezentowanych na niej miejsc, tj. miast oraz dworców kolejowych, znam z autopsji, a te przy polsce to wręcz wszystkie, włącznie z gałkówkiem i głogówkiem, zwykle też niejednokrotnie. tym tedy chętniej rzuciłem sobie na nie okiem. pzdr. js.