Barcelona
Największe dzieło Antonio Gaudiego
A świat się zmienia… Niektóre informacje praktyczne mogą okazać się nieaktualne!
A także najdłuższa (110 metrów!) ławka świata idealnie dopasowująca się do pleców osób siedzących. Dodać do tego warto jeszcze pawilon myśliwski i kościół. Projektował również inne obiekty dla kościoła – m.in. pałac biskupi w Astrodze i budynek dla klasztoru św. Teresy. Czerpał z neogotyku oraz bogatej w Hiszpanii architektury mauretańskiej, szybko wypracowując swój własny, niepowtarzalny styl. Sławę przyniosły mu zrealizowane projekty domów mieszkalnych i willi w Barcelonie, noszące nazwy od nazwisk zamawiających ich właścicieli.
Domy dla bogaczy
Za manifest twórczy Gaudiego uważany jest Casa (dom) Vicens, zbudowany w latach 1883-88 dla bogatego przedsiębiorcy Manuela Vicensa. Wymienić można też budowane równocześnie Villa Qiujano (1883-85) czy El Capricho w Comillas. No i Casa Mila (1906-10), kilkupiętrową, modernistyczną kamienicę w Barcelonie, odległą o 1,4 km od bazyliki Sagrada Familia. Budynek nazywany jest Kamieniołomem (La Pedrera), gdyż z nim kojarzy się jego kamienna, pofałdowana fasada i kute z żelaza balkony. Fasada ta ozdobiona została marmurami, ceramiką i mozaikami, a cała konstrukcja budynku umieszczona na specjalnej ramie.
Do wybitnych dzieł tego architekta zaliczana jest również Casa Calvet z 1898-1900 roku. Zaś Casa Batlló zbudowana w latach 1904-06 uważana jest za „najdzikszą” kamienicę mieszczańską świata.
Długa droga realizacji projektu
Najwybitniejszym dziełem Gaudiego jest, oczywiście, Sagrada Familia. Już w roku 2005 dwa jej fragmenty: Fasada Narodzenia Pańskiego i Krypta wpisane zostały na listę dziedzictwa UNESCO. Projekt całej świątyni powstawał sukcesywnie, w trakcie jej realizacji. Rysunki wstępne całego kompleksu – od 1910 roku. W tym samym roku na wystawie w Paryżu pokazano projekt Fasady Narodzenia Pańskiego, budowanej już od 1890 roku. A projekt Fasady Męki Pańskiej powstał dopiero w roku 1917 (Hiszpania nie uczestniczyła ani w I, ani w II wojnie światowej), a modele gipsowe ostatecznego wariantu naw i dachu w 1923 roku. Budowli zagroziła dopiero hiszpańska wojna domowa 1936-1939. W pierwszym jej roku katalońscy anarchiści częściowo zniszczyli ją, a także studio Gaudiego. Już jednak w roku 1940 nastąpiła rekonstrukcja uszkodzonej krypty i modeli gipsowych, A w połowie lat 50. XX w. prace budowlane ruszyły intensywniej.
Budowa odbywa się powoli głównie z dwu powodów. Ograniczonych środków, pochodzących tylko z darowizn wiernych i biletów wstępu oraz konieczności wykuwania każdego detalu architektonicznego osobno, gdyż wiele na oko takich samych, jest w rzeczywistości niepowtarzalnych. W projekcie Gaudiego jest też mnóstwo elementów drobnych, np. katalońskich mozaik trencodis. Świątynia zaprojektowana została na planie krzyża łacińskiego z 18 wieżami i fasadami: Narodzenia, Pasji i Chwały. Pierwszą z tych fasad zbudowano w latach 1886-1930, czyli w większości za życia Gaudiego i według jego projektu.
Do skończenia jest jeszcze sporo
Prace kontynuują inni architekci i artyści, m.in. Josep Maria Subirachs dekoruje Fasadę Pasji. Dotychczas wybudowano już dziewięć wież. Osiem nazwanych imionami apostołów oraz ukończoną w grudniu ub.r. św. Marii. Trwa wznoszenie i dekorowanie kolejnych czterech wież Ewangelistów i Jezusa Chrystusa. Pomimo prac budowlanych, świątynia została już konsekrowana w listopadzie 2010 roku przez papieża Benedykta XVI w trakcie mszy z udziałem ponad 60 tys. wiernych. Od tamtego czasu odbywają się też inne msze, bazylikę można również zwiedzać.
Jest to ogromne przeżycie, gdyż jej ogrom, rozwiązania architektoniczne i detale są niesamowite. Trudno od nich oderwać wzrok.
Dodaj komentarz