Lizbona
Narodowe Muzeum Azulejo

A świat się zmienia… Niektóre informacje praktyczne mogą okazać się nieaktualne!
Lizbona wykafelkowana jest – od stóp do głów – ceramicznymi płytkami azulejos. Trudno ich nie zauważyć, są na frontonach mieszkalnych kamienic, pałaców, kościołów, zdobią witryny sklepów, stacje metra, fontanny i ogrody.
To na zewnątrz, ale jeśli zajrzy się do wnętrz, mozaiki z azulejos są dekoracją ścian i często biegną wzdłuż schodów.
Ekspozycja w dawnym klasztorze
W 1971 r. urządzone zostało w Lizbonie Museu Nacional do Azulejo (Narodowe Muzeum Azulejo). Jego siedzibą jest jeden z piękniejszych kompleksów klasztornych franciszkańskiego zakonu Madre de Deus (Bożej Rodzicielki), założonego w 1509 r. przez królową Leonorę Lancaster. Na budowę tego klasztoru płynęło złoto z Brazylii. Po wielu dziesiątkach lat wprowadzanych zmian w wystroju klasztoru, a szczególnie kościoła Bożej Rodzicielki (Igreja de Nossa Senhora da Madre de Deus), powstał kompleks przepełniony bogactwem złoconych rzeźb, niebieskich kafli, orientalnego drewna, malowideł, polichromowanego marmuru.
W taką barokową scenerię wprowadzone zostało muzeum azulejo, a wystrój zespołu klasztornego jest integralną częścią ekspozycyjną. W muzeum prezentowane są najbardziej zabytkowe azulejos, pochodzące z różnych wieków i obiektów, wykonane w różnych technikach, a także najbardziej reprezentatywne, obrazujące prace uznanych artystów i tendencje rozwoju tej sztuki w XIX czy XX w.
Podczas zwiedzania muzeum warto zwrócić uwagę na piękno subtelnych krużganków oraz wystrój kościoła i jego złoconego ołtarza. Do najbardziej reprezentatywnych sal wystawowych należy m.in. Sala Myśliwska dekorowana zielono-niebiesko-żółtymi kaflami, w dalekowschodnim stylu. Niezwykłym zabytkiem jest niebiesko-biała Panorama Lizbony, datowana na ok. 1700 r., ukazująca miasto przed trzęsieniem ziemi w 1755r. Panorama ma długość 23. metrów, na których znalazły się obiekty 14-kilometrowego wybrzeża, oddane z fotograficzną dokładnością wzgórza, pałace, domy – wszystko to pochłonęło tsunami. Panorama jest wyjątkowym dla historii Lizbony dokumentem.
O ceramicznych kaflach azulejos
Zrosły się z kulturą Portugalii, do której trafiły z Hiszpanii. To w Hiszpanii już w XIV w. Maurowie tworzyli w warsztatach w Sewilli kafelki w stylu „mudejar”, w technice corda-seca i aresta, które pozwalały na umieszczeniu na jednej płytce wielu kolorów. Techniki te wyparte zostały w XVI w. przez „majolikę”, technikę włoską. Portugalscy rzemieślnicy osiągnęli w produkcji ceramicznych płytek prawdziwe mistrzostwo. Ta sztuka zdobienia postawiona została na piedestał. I chociaż występuje w wielu południowych krajach (m.in. w Hiszpanii, we Włoszech), uznawana jest za iście portugalską specjalność.
Dodaj komentarz