Angkor Thom
Pałac Bogów, czyli Niebo
A świat się zmienia… Niektóre informacje praktyczne mogą okazać się nieaktualne!
Na terenie Wielkiego Miasta – Angkor Thom jest niezwykle interesująca świątynia. Podobnie jak sanktuarium Baphuon starsza od większości budowli ostatniej stolicy Królestwa Khmerów.
Stoi ona między tym sanktuarium oraz ruinami pałacu królewskiego i nosi niezwykła nazwę: Phimeanakas. Pochodzącą od dwu słów w sanskrycie: Vimana i Akasha, co znaczy zarówno Pałac Boga jak i Niebo.
Ślady niedawnej konserwacji
Nie wiadomo, czy wzniesiono ją w czasach króla Rajendrawarmana II czy Suryawarmana I. Niedawno, w latach 2007-10 – czytam na tablicy informacyjnej – była konserwowana we współpracy z UNESCO przez Czechów, za środki Republiki Czeskiej. Jest to trzypoziomowa świątynia o kształcie piramidy, zbudowana na planie prostokąta 36 x 28 m. Wyższy poziom jest mniejszy, ma 30 x 23 m, a całość 12 metrów wysokości. „Ukoronowana” była wieżą – prasatem z kopułą pokrytą złotem i takąż iglicą na szczycie.
Po schodach na szczyt
W przeciwległych narożnikach pierwszego tarasu stoją kamienne lwy. „Pilnują” one również dosyć stromych i w nienajlepszym stanie schodów prowadzących na górę. Ludzie z lękiem wysokości lub przestrzeni nie powinni po nich wchodzić, gdyż zwłaszcza zejście może okazać się dla nich bardzo trudne. Na górze znajduje się kamienna galeria z piaskowca, a ściślej jej ruiny z otworami okien i drzwi. Otaczała ona w przeszłości wspomnianą wieżę – prasat. Jej fundament znajduje się także na tym, trzecim tarasie.
Stara legenda
Ze świątynią tą związana jest stara hinduska legenda adaptowana w Królestwie Khmerów. Opowiada ona o związku króla z dziewczyną o korpusie węża Naga. Każdej nocy, gdy władca udawał się do swojej żony lub konkubin, musiał szukać Nagini. O ile jej nie mógł znaleźć, była to zapowiedź nieszczęść dla kraju. Rzeczywiście potężne państwo zajmujące ogromny obszar południowo – wschodniej Azji, przetrwało tylko niewiele ponad pięć wieków.
Wielkość
Wielkość Angkoru zapoczątkował Jaywarman II (802-850) ogłaszając się królem-bogiem. Uważał się, podobnie jak i jego następcy, za ziemską inkarnację boga Wisznu. Okresami świetności Królestwa Khmerów były rządy od Yaśowarmana (przełom IX i X w) do Suryawarmana II (1113-1150). Po jego śmierci Czamowie splądrowali w 1177 r. Angkor Wat. Potęgę kraju zdołał jeszcze przywrócić Jayawarman VII (1281-1219). To za jego panowania królestwo obejmowało także ziemie obecnej Birmy, Laosu, Malezji i Wietnamu.
Upadek
W końcu XIII w. rozpoczął się powolny upadek tego imperium. Jedną z istotnych przyczyn był upadek wierzeń hinduistycznych i rozszerzanie się buddyzmu. W połowie XIV syjamskie królestwo Ajutthai kilkakrotnie splądrowało Angkor, grabiło regalia i uprowadzało wielu jeńców. A później, ujmując dzieje w uproszczeniu, było już tylko gorzej. Podział państwa i jego schyłek od połowy XV w. Przyjęcie w 1863 roku protektoratu Francji, lata II wojny światowej z najazdem Syjamu, walka o niepodległość zakończona w 1953 roku uzyskaniem niepodległości.
I czasy najnowsze
Wkrótce nadeszły lata wojny amerykańsko-wietnamskiej z nalotami bombowców B-52 na wietnamskie obozy w Kambodży. Po nich krwawe lata rządów (1975-1998) Czerwonych Khmerów. Wreszcie, praktycznie dopiero od progu XXI wieku, stopniowe odradzanie się oraz odbudowa kraju. Dolina Angkoru oraz zachowane w niej zabytki z okresu świetności Królestwa Khmerów stały się jednym z najcenniejszych i najciekawszych regionów turystycznych nie tylko tego regionu Azji.
Poczytaj więcej o okolicy:
Stowarzyszenie Dziennikarzy Podróżników Globtroter wyróżniło Otwarty Przewodnik Krajoznawczy nagrodą
za najciekawsze publikacje turystyczne w 2019 r.
Cieszymy się!
Dodaj komentarz