Dobřiš
Rokokowy pałac w pobliżu Pragi
A świat się zmienia… Niektóre informacje praktyczne mogą okazać się nieaktualne!
Zaledwie 40 km na południe od Pragi, w kraju środkowoczeskim, leży ośmiotysięczne miasteczko Dobrzysz (Dobřiš).
W przeszłości, od roku 1865, był to ważny ośrodek rzemiosła, a później przemysłu rękawicznickiego. Ale turyści odwiedzają przede wszystkim tutejszy pałac, od średniowiecza do wojny trzydziestoletniej zamek. Z ciekawą przeszłością zarówno legendarną, jak i historyczną.
Dobrzych, przyjaciel praojca Czecha
Według legendy osadę założył Dobrzych (Dobřich), jeden z przyjaciół praojca Czecha. Tak, tego znanego i z naszej legendy, jednego z trzech braci: Czecha, Lecha i Rusa, którzy rozstając się ruszyli w różnych kierunkach tworząc później trzy słowiańskie państwa. Jeżeli to rzeczywiście Dobrzychowi zawdzięcza Dobrzysz swoje początki, nie powstał on, a ściślej ona, gdyż w języku czeskim nazwa Dobřiš jest rodzaju żeńskiego, na miejscu dziewiczym. Ludzie mieszkali tu bowiem, a to nie legenda, lecz ustalenia archeologów, już we wczesnym okresie kamiennym.
Potwierdzają to istniejące na terenie miasteczka dwa grodziszcza, a także znaleziona kamienna siekiera licząca 3500 lat. Pierwsza pisana wzmianka o tej osadzie pojawiła się w roku 1245, w dokumencie króla Wacława I nadającego prawa klasztorowi w Plasich. Wymienia on Dobrzysz jako królewski zameczek myśliwski na ?Złotej ścieżce? łączącej w czasach Przemyślidów Pragę z Italią. Z rąk królewskich dobra te trafiły w 1262 r. do szlacheckiego rodu Rożmberków, w 1321 r. przejął je Szczepan z Tetina, a za panowania króla Jana Luksemburskiego, już jako wieś, wróciła do dóbr królewskich.
Królowie i cesarze
To ten władca polecił zbudować w niej myśliwski gródek Vargač. Przyjeżdżali tu również jego następcy. Cesarz Karol IV przeniósł nawet do niego najwyższy urząd łowczy korony czeskiej, zaś Wacław IV podniósł wieś do rangi miasteczka. Rozwój Dobrzysza zahamowały wojny husyckie. Zamek spłonął, miasteczko kilkakrotnie przechodziło z rak do rąk, pustoszało, rozwijało się, otrzymywało przywileje targowe.
W roku 1569 cesarz Maksymilian II nadał mu prawa miejskie, ze św. Tomaszem w herbie, gdyż w dniu jego święta, 21 grudnia, odbywał się tu wielki doroczny jarmark. W końcu XVI w. pojawili się tu pierwsi Żydzi, tworząc z czasem gminę, rozwijając rzemiosło i handel. Zbudowali też zachowaną do naszych czasów synagogę ? obecnie dom kultury oraz założyli kirkut ? cmentarz, z najstarszym nagrobkiem z 1650 roku.
Wojna, zaraza, pożar
Wojna trzydziestoletnia, zwłaszcza zaś najazd Szwedów w 1639 r, zamienił jednak zamek w ruinę. Miasteczko dotknięte zostało w mniejszym stopniu. Kolejnym ciosem dla niej była epidemia dżumy w 1713 roku, a następnie wielki pożar. Z tamtego czasu pochodzi rzeźba św. Sebastiana w rynku, która miała chronić miasto od dalszych nieszczęść. Wznoszenie przyciągającego dziś turystów pałacu pruskiego rodu Mansfeldów (pierwszym tu był Bruno z Mansfeldu) rozpoczęło się w roku 1745 za czasów Henryka Pawła Mansfelda i trwała równe 20 lat. Architekci wzorowali się na nie byle czym, bo słynnym wiedeńskim pałacu cesarskim Schönbrunn.
Poczytaj więcej o okolicy:
Stowarzyszenie Dziennikarzy Podróżników Globtroter wyróżniło Otwarty Przewodnik Krajoznawczy nagrodą
za najciekawsze publikacje turystyczne w 2019 r.
Cieszymy się!
Dodaj komentarz