Rowy
Ścieżką edukacyjną nad jezioro Gardno
A świat się zmienia… Niektóre informacje praktyczne mogą okazać się nieaktualne!
Rowy leżą przy zachodniej granicy Słowińskiego Parku Narodowego. Park zaliczany jest do najcenniejszych ośrodków Światowej Biosfery UNESCO. Jest on unikatem z racji znajdujących się tu ruchomych wydm.
Park utworzono 1 stycznia 1967 roku. Od strony morza ciągnie się przez ponad 32 kilometry. Nazwę zawdzięcza grupie ludności kaszubskiej – Słowińcom, którzy zamieszkiwali te tereny. Przez SPN prowadzą szlaki turystyczne i rowerowe. Czarny szlak pieszy odprowadza z leśnej ścieżki nad morze. Wytyczono też cztery ścieżki przyrodniczo edukacyjne.
W stronę jeziora
Na obszar parku wchodzi się przy ul. Parkowej, obok leśniczówki, przy której zorganizowane jest małe muzeum. Wejście na teren parku jest w sezonie płatne, zimą – nie. Leśna droga jest bardzo wygodna. Co jakiś czas stoją ławki i stoliki. Z tej ścieżki odprowadza też czarny szlak przez wydmy nad morze. Przy jeziorze jest ładnie zagospodarowane miejsce odpoczynku. Wiata chroni od deszczu. Na moczarach ułożono drewniane pomosty. Zbudowano też duży drewniany taras widokowy na jezioro. Przed wejściem na taras jest kilka tablic edukacyjnych, z których dowiadujemy się o jeziorze, jego mieszkańcach i roślinności.
Duże przybrzeżne jezioro
Jezioro Gardno zajmuje ósme co do wielkości miejsce w Polsce. Powstało na skutek odcięcia przez mierzeję zatoki morskiej. Długość linii brzegowej jeziora wynosi ponad 23 kilometry. Obecnie maksymalna głębokość to około 3 metry. Dno jeziora jest płaskie, a pokrywają go muły i osady. Na jeziorze jest ścisły rezerwat „Wyspa Kamienna”, a po drugiej stronie jeziora wznosi się najwyższe wzniesienie na tym terenie i nazwane jest Rowokół, a jego wysokość to 115 m n.p.m. Wody jeziora bywają zasolone, a związane to jest z okresowo występującym zjawiskiem „cofki”, czyli wlewania się wody morskiej wywołanym przez wiatry północne. Akwen zasilany jest przez wody rzek i potoków: Łupawy, Bagienicy, Grabownicy. W dniu kiedy tam byłam, mogłam oglądać jedynie trzcinę… Mgła snująca się nad wodą tylko momentami odsłaniała taflę. Mimo wszystko warto było tu zajrzeć.
Czego zimą nie widać
Niemal na całej powierzchni wody widoczna jest roślinność. Dominującym gatunkiem są tu trzcina pospolita i oczeret jeziorny. Żyje tu niemal 30 gatunków ślimaków i 17 gatunków małży. Występują tu ryby słodkowodne i morskie. Jezioro ma wyjątkowe znaczenie dla ptaków wodnych i błotnych, szczególnie w czasie ich przelotów. Przy zachodnim brzegu jeziora znajduje się „ptasia zatoka”, gdzie gniazduje wiele gatunków. W sezonie na jeziorze jest spory ruch, zobaczyć można windsurferów, żeglarzy i wędkarzy. Baza noclegowa i dostęp do jeziora najlepsze są od wschodniej i południowej strony.
Dalej droga zamknięta
Od tarasu widokowego szlak prowadzi dalej do jezior Dołgie Małe i Dołgie Wielkie. Są to małe ale dość głębokie zbiorniki wodne. W okresie zimowym niestety przejścia nie ma, o czym informują tablice przy wejściu na teren parku. Wysoki poziom wody w jeziorze uniemożliwia dalszy spacer, bo ścieżka jest zalana wodą. Jednym z czarnych szlaków można zejść nad morze i plażą wrócić do punktu wyjścia.
Poczytaj więcej o okolicy:
Zajrzyj na te strony:
Stowarzyszenie Dziennikarzy Podróżników Globtroter wyróżniło Otwarty Przewodnik Krajoznawczy nagrodą
za najciekawsze publikacje turystyczne w 2019 r.
Cieszymy się!
Dodaj komentarz