Tartu
Na wzgórzu katedralnym i starym mieście
A świat się zmienia… Niektóre informacje praktyczne mogą okazać się nieaktualne!
Mżawka utrudnia zarówno zwiedzanie, jak i zwłaszcza fotografowanie. Niestety, trafiłem w Tartu na fatalną pogodę.
Docieram jednak do najwyższego punkcie miasta, Wzgórza Katedralnego (Toomemägi), gdzie stoją ruiny potężnej niegdyś, ceglanej, gotyckiej katedry ? Toomkirk. Budowano ją od XIII w., ale ucierpiała zarówno podczas Reformacji, jak i w czasie wojen o Inflanty. W okresie przynależności Dorpatu do Polski, kazania w niej wygłaszał ks. Piotr Skarga. Świątynia spłonęła jednak w 1624 r. i już nie została odbudowana. Jej wysokie i potężne ruiny nadal budzą zainteresowanie, są jednym z głównych punktów zwiedzania miasta.
W pobliżu, poza budynkami wzniesionymi na początku XIX przez architekta J.W. Krausego ? autora również neoklasycystycznego gmachu uniwersytetu, znajduje się duży park w stylu angielskim. Stoi w nim kilka pomników postawionych ważnym absolwentom Uniwersytetu Dorpackiego, m.in. poety Kristjana Jaaka Petersona, z fragmentem jego poezji. W parku tym jest również usypany pagórek nazywany Wzgórzem Pocałunków. Chętnie odwiedzany przez studentów ? uczy się ich tu prawie 20 tysięcy, z czego kilkanaście tys. na uniwersytecie, oraz turystów.
Ratusz z dzwonnicą
Główna część miasta położona jest niżej, na wschód i północny wschód od Wzgórza Katedralnego, między nim i rzeką. Zejście jest dosyć strome. Można jednak skorzystać z zabytkowego, z 1838 roku, Mostu Aniołów (Ingli sild). Niedaleko jest również inny, zwany Diabelskim (Kuradisild) zbudowany w 1913 r. dla upamiętnienia 300-lecia carskiej dynastii Romanowów. Schodząc trafiam na centralny plac ? Ratuszowy (Raekoja plats). Opada on łagodnie w kierunku rzeki i nadrzecznego bulwaru, w jego górnej części stoi gmach ratusza.
Zbudowano go, jest to już jego trzecia wersja, w roku 1789 r. na miejscu spalonego poprzednika, w stylu architektury holenderskiej. Ma dwa piętra oraz niewielką dzwonnicę z 18 dzwonami. Przed głównym wejściem do ratusza stoi fontanna z rzeźbą ?Pocałunek studentów? pod parasolem ? w sam raz na warunki, w których ją oglądam. Wykonał ją w 1998 roku Mati Karmin. Dwie boczne pierzeje ? północna i południowa placu zabudowane są kamienicami w stylu klasycystycznym. Od wschodu jest on otwarty na rzekę.
Uniwersytet, świątynie, muzea
Nieco ponad 200 m na północ od Ratusza stoi wspomniany już główny gmach Uniwersytetu, zbudowany w latach 1805-09 z kolumnadą i uważany za jeden z najpiękniejszych przykładów architektury klasycystycznej w Estonii. Cała tutejsza starówka, o ile można tak nazwać centrum zbudowane głównie w XIX i XX wieku, jest niewielka. Trochę ponad 100 m na północ od bocznego skrzydła uniwersytetu stoi gotycki kościół św. Jana (Jaani kirik) z XIV w., zniszczony w 1944 r. i odbudowany. Słynie on z ponad 2 tys. zachowanych glinianych figurek przedstawiających mieszkańców miasta.
Kilkadziesiąt metrów na wschód od niego wznosi się inna świątynia, prawosławna cerkiew Wniebowstąpienia (Uspienska) z 1783 roku, wcześniej kościół dominikanów. Jest w Tartu również neogotycki, ceglany kościół katolicki p.w. Niepokalanego Poczęcia NMP z wysokim stropem i pięknym ołtarzem. Jeżeli dodać do tych zabytków architektury kilka muzeów: Estońskie Muzeum Narodowe, Uniwersyteckie Muzeum Historyczne, Mieszczaństwa XIX w., Zabawek, Piwowarstwa i Muzeum Sztuki przy nadrzecznym bulwarze oraz, już na wschodnim brzegu, Muzeum Miejskie, to chyba będą już wszystkie tutejsze atrakcje turystyczne. Mnie się jednak podobała również nowoczesna architektura.
Poczytaj więcej o okolicy:
Stowarzyszenie Dziennikarzy Podróżników Globtroter wyróżniło Otwarty Przewodnik Krajoznawczy nagrodą
za najciekawsze publikacje turystyczne w 2019 r.
Cieszymy się!
Dodaj komentarz