Stanowiła jedno z głównych wejść do miasta, wiodąc na około 11 km wzdłuż riwiery triesteńskiej między Sistiana i Santa Croce, Grignano i Miramare. Wsparta o lśniące surową białością skały słynnego w świecie tutejszego Krasu, kwalifikowana jest Costiera Triestina do najbardziej panoramicznie spektakularnych nadmorskich szos kuli ziemskiej.

Molo Audace i Riva 3 Novembre

Polityczny upadek Austro-Węgier jesienią 1918 roku umożliwił Włochom triumfalne wkroczenie ich wojsk na Pobrzeże, tudzież na inne adriatyckie obszary italofońskie, owacyjnie witanych tam przez ludność włoską. 3 listopada 1918 roku wyszła z Wenecji eskadra włoskich okrętów wojennych na czele z kontrtorpedowcem Zuchwałym (Audace). Obrawszy kurs na Triest przybyła doń tego samego dnia przybijając do Molo San Carlo w najściślejszym centrum i proklamując włączenie miasta do Italii. Na pamiątkę tegoż przemianowano rzeczone nabrzeże na Molo Audace. Przyległemu zaś odcinkowi promenady nadmorskiej nadano imię Riva 3 Novembre.

Piazza Unit? d’Italia

Jako teren sporny (między Włochami a Jugosławią) przekształcono Triest po drugiej wojnie światowej w państwo-miasto, podobnie jak po poprzedniej wojnie sąsiednią Rijekę, pod nazwą Wolne Terytorium Triestu. Mimo rozmaitych zewnętrznych znamion państwowości był to twór ewidentnie sztuczny, pozostający pod brytyjsko-amerykańskim zarządem wojskowym i generujący dalsze napięcia polityczne. Sięgnęły one zenitu w pierwszych dniach listopada 1953 roku wraz z obchodami rocznicy wyzwolenia Triestu w 1918 roku. Wywieszenie na wieży ratusza flagi włoskiej w miejsce flagi Wolnego Terytorium, a następnie jej zwinięcie przez Brytyjczyków, rzuciło iskrę pod gwałtowne demonstracje uliczne na rzecz powrotu miasta do Włoch.

Przyśpieszyło to rozwiązanie kwestii triesteńskiej. Jedenaście miesięcy później, w październiku 1954 roku, Triest ponownie i teraz już definitywnie złączył się ze swą włoską macierzą. Zdaniem świadków euforia jego mieszkańców była niewyobrażalna, jeszcze większa niż w pamiętnym listopadzie roku 1918. Z tej okazji główny plac miejski, szeroko i bezpośrednio otwarty na morze, czym tak na marginesie trochę przypomina lizbońskie Terreiro do Paço, otrzymał w 1955 roku swe obecne, jakże piękne a zarazem chyba najwłaściwsze dla siebie miano Piazza Unit? d’Italia (Jedności Włoch).

Przeczytaj także...

Międzyzdroje. Atrakcji więcej niż za miedzą

Autor: Waldemar Rusek

W Ahlbeck jest zabytkowe molo drewniane i nic na nim nie ma. W Heringsdorf na molo sprzedają ubrania i buty. Idąc promenadą od Heringsdorf do Ahlbeck nie znajdziemy żadnej gastronomii... U nas jest ciekawiej.

Morze Śródziemne. Śródziemnomorze, czyli między ziemiami

Autor: Jarosław Swajdo

Obszar śródziemnomorski da się opisać przy zastosowaniu nazwijmy to fasad, dwóch lub czterech, mianowicie północnej i południowej, plus, ale chyba raczej w ich obrębie niźli osobnych, zachodniej i wschodniej.

Marano Lagunare. Weneckie pamiątki i marina nad laguną

Autorka: Anna Ochremiak

Przez wieki mieszkańcy Marano żyli z połowów na lagunie. Dzisiaj też w porcie stoi wiele kutrów, lecz wypływają one na pełne morze, bo tam znajdują bogatsze połowy. Po lagunie wozi się raczej rybaków amatorów oraz turystów zwiedzających tutejsze rezerwaty przyrody.

Poczytaj więcej o okolicy:

Grado. Zapomniana "pierwsza Wenecja"

Tarvisio. U zbiegu trzech granic, trzech kultur

Lignano. 18 tysięcy parasoli na plaży

Akwileja. Mozaiki na posadzkach najstarszego kościoła