Tak fantastycznego kolorystycznie jeziora jeszcze nigdzie nie spotkałam. Jezioro znajduje się w gnieździe Grupy Sorapiss. Grupa ta jest niewielka powierzchniowo, ale ma bardzo charakterystyczny kształt. Wygląda jak amfiteatr.

Stało się tak przez lodowiec, którego resztki pozostały w kotle pod północnymi ścianami. Masyw otoczony jest dolinami: Val de Ansiei, Val Boite, Val di San Vito. Najwyższym szczytem jest Punta Sorapiss (3205 m n.p.m.). W tej grupie jest kilka trudnych ferrat. Wędrówki są trudne, a podejścia z dolin długie i męczące. Ruch turystyczny koncentruje się pod schroniskiem Vandelli, do którego prowadzi atrakcyjna i łatwa trasa.

Ja wybrałam szlak nr 215 z Passo Tre Croci ? Lago Sorapiss. Przeczytałam w przewodniku, że na trasie do schroniska są ferraty? Zastanawiam się czy zabierać ?szpej?? Zamiast tego zabieram znajomą. Jak będzie źle, to zawsze można wrócić.

Wyruszamy z Passo Tre Croci. Z przełęczy schodzimy szosą (kilka minut) w kierunku Misuriny, a potem skręcamy w prawo, przechodzimy obok zniszczonych umocnień wojskowych i wkraczamy w las. Szlak bardzo przyjemny, łagodny, prowadzi leśnymi ścieżkami.

Mijamy suche koryta potoków spadających ze żlebów, jakiś mosteczek, wchodzimy wyżej solidnymi metalowymi schodami. Z niepokojem wypatruję tej ferraty. No i jest… Wygodna, pozioma ścieżka, lina przymocowana do skały, tak na wszelki wypadek. Ciągnie się kilka metrów wokół skały i? po ferracie. Fakt, że ekspozycja przyprawia tu o zawrót głowy, ale jak się zaczyna ?kręcić? to należy wzrok zwrócić w kierunku ściany i po kłopocie. Ale byłabym zła, gdybym zabrała i nosiła swoje ?szpeja?! Nawet psy bezstresowo przemierzały tą drogę.

Jesteśmy w masywie Sorapiss. Ogromne pionowe turnie opadają w doliny. Z dala huczy potężny wodospad. Pod nimi wije się szlak 217, w prawo odchodzi 216. Przed nami zarysowuje się budynek rifugio Vandelli.

Jezioro znajduje się ponad schroniskiem. Trzeba pokonać wartki nurt potoku, a mostków tam żadnych nie ma. Bloki skalne w potoku mają ułatwić przeprawę. Skok przez potok i oczom moim ukazuje się Lago Sorapiss. Zamurowało mnie z wrażenia. To jest najpiękniejszy odcień turkusu, jaki widziałam. W jeziorze zanurzone są wielkie białe głazy, a w jego tafli odbijają się otaczające je surowe i groźne szczyty masywu Sorapiss. Niesamowite wrażenia. Wokół prowadzi ścieżka spacerowa.

Zbliża się godz. 15, więc i burza lada moment. Już jej odgłosy dają znać o sobie. Zmykamy, żeby znaleźć się już poza ferratką, bo tam fajnie by wcale nie było. Suche potoki też by się zamieniły w rwące rzeki? Udało się dość szybko zejść i zdążyć na ostatni autobus do Misuriny ? o godz. 17.25.

Przeczytaj także...

Monte Cristallo. Kubełkiem pod ferratą

Autorka: Barbara Górecka

Roztacza się przede mną piękna i rozległa panorama. Przygniata mnie masyw Cristallo. Po przeciwnej stronie piętrzy się Pomagagnon. U jego stóp mieni się turkusowym kolorem sztuczne jeziorko. Czy jest ono ładne czy brzydkie – zdania są podzielone. Mnie się podoba.

Sorapiss. Schroniska Faloria dobre na niepogodę

Autorka: Barbara Górecka

Sorapiss to zwarta grupa skał o charakterystycznym kształcie wielkiego amfiteatru. Tak się prezentuje od strony Misuriny. Taki kształt utworzył lodowiec, którego fragmenty jeszcze pozostały. Masyw wyrasta z otaczających go licznych dolin...

Val di Fassa. Małe miasteczka w wielkiej dolinie

Autorka: Barbara Górecka

Otoczenie jest fantastyczne. Białe wapienne ściany, zielone łąki i lasy, jeziora. Miasteczka są typowo turystyczne i większych zabytków tu nie ma. Jak wszędzie w regionie jest nazewnictwo dwujęzyczne i należy się do tego przyzwyczaić.

Poczytaj więcej o okolicy:

Cinque Torri . Muzeum wojenne na wolnym powietrzu

Padon. Z Passo Pordoi pod szczyt Sass Becé

Catinaccio. Od schroniska do schroniska

Padon. Zielony grzbiet wśród skał