Sankt Petersburg
Zimowa rezydencja carów
A świat się zmienia… Niektóre informacje praktyczne mogą okazać się nieaktualne!
Wzdłuż brzegów Newy w Sankt Petersburgu, vis a vis miejsca w którym Mała Newa łączy się z Wielką, a na cyplu ? Striełce wznoszą się dwie bliźniacze kolumny rostralne, stoi jedna z najsłynniejszych budowli świata: Pałac Zimowy.
Towarzyszą mu cztery inne budowle tworzące obecnie kompleks Ermitażu, jednego z największych i najzasobniejszych, muzeów na naszym globie, posiadającego w zbiorach około trzech milionów (!!!) dzieł sztuki od okresu paleolitu po XX wiek. Tutejsi przewodnicy z lubością opowiadają, jak wiele czasu potrzebne by było, aby w każdym pomieszczeniu przebywać chociażby minutę.
Tysiąc komnat
Tylko w Pałacu Zimowym jest 1084 sal i pokoi, 117 klatek schodowych i przejść (również tajne) oraz 1945 okien. Jego bogato zdobiona, barokowa fasada od strony rzeki ma 137 metrów długości. Podobnie przeciwległa, od strony Placu Pałacowego, ze wznoszącą się na nim strzelistą Kolumną Aleksandryjską – cara Aleksandra I. Natomiast krótsza fasada boczna od strony gmachu Admiralicji ma 106 metrów. Przeciwległej do niej, jako jednej całości nie ma, gdyż otacza ją kanał i łączniki do sąsiednich pałaców i gmachów.
Pięć pałaców
Większość ludzi oglądających Pałac Zimowy nie zdaje sobie sprawy z faktu, że jest on piątym o tej nazwie wzniesionym od czasu założenia miasta na progu XVIII wieku przez cara, później imperatora, Piotra I Wielkiego. Pierwszy z tych pałaców zbudowano dla niego jako parterowy „Dom Zimowy” na brzegu Zimowego Kanału w 1711 roku. Drugi w latach 1716-19, przebudowany w latach 20-tych XVIII w., na miejscu w którym później stanął obecny Teatr Ermitażu. To w nim zmarł ten pierwszy rosyjski imperator. Budowę trzeciego pałacu, z fasadą zwróconą ku Newie, rozpoczął w 1732 roku jeden ze sławnych włoskich architektów pracujących w służbie carskiej Bartolomeo Rastrelli wzorując się na pałacu królewskim w Wersalu. Dla bratanicy Piotra I, carycy od 1730 r., Anny Joannownej dotychczasowa siedziba okazała się bowiem za ciasna. Wykupiono więc sąsiednie domy i już w 3 lata później pałac był gotowy.
Czteropoziomowy gmach miał około 70 sal paradnych, ponad 100 sypialni, galerię, teatr, wielką kaplicę oraz mnóstwo schodów, pomieszczeń dla dworskiej kancelarii, służby itp. Ale niemal natychmiast rosnące potrzeby dworu spowodowały kolejne dobudowy. Ich rezultatem był chaos architektoniczny. W 1752 roku caryca Elżbieta Pietrowna zdecydowała więc o kolejnej rozbudowie, z wykorzystaniem kupionych terenów po wykupionych sąsiednich domach. Rastrelli – szczegóły pomijam – przygotował projekt praktyczne całego pałacu od nowa. A na okres budowy, aby władczyni i jej dwór mieli gdzie mieszkać, wzniesiono na rogu Newskiego Prospektu i nabrzeża rzeki Mojki tymczasowy, Czwarty Pałac Zimowy. Piąty i ostatni, obecny, budowano od 1754 do 1762 roku.
Półtora tysiąca sal
Stał się on wówczas najwyższą budowlą w Petersburgu. Na około 60 tys. m kw. jej powierzchni zmieściło się około 1500 sal i pokoi. Elżbieta nie dożyła jednak do ukończenia budowy. Odebrał ją w 1762 r. już car Piotr III, w tymże roku usunięty z tronu przez żonę, Katarzynę II, która zajęła jego miejsce ogłaszając się cesarzową. Wprowadziła ona w tej budowli kolejne zmiany, zwłaszcza w przeznaczeniu i wystroju wnętrz pałacu. Aż do roku 1904 był on oficjalną rezydencją rosyjskich imperatorów. Również ona rozpoczęła gromadzenie kolekcji dzieł sztuki, które stały się podstawą przyszłego Muzeum Ermitaż.
Poczytaj więcej o okolicy:
Zajrzyj na te strony:
Stowarzyszenie Dziennikarzy Podróżników Globtroter wyróżniło Otwarty Przewodnik Krajoznawczy nagrodą
za najciekawsze publikacje turystyczne w 2019 r.
Cieszymy się!
Dodaj komentarz