Kijów
Złote kopuły soboru św. Mikołaja
A świat się zmienia… Niektóre informacje praktyczne mogą okazać się nieaktualne!
Mniszka Anastazja
W dwa lata później złożyła w tajemnicy śluby zakonne przed przebywającym w Kijowie mnichem z greckiego klasztoru na górze Athos, przyjmując imię Anastazja. Nie wiedziało o tym nawet jej bliskie otoczenie, a fakt ten ujawniony został dopiero po jej śmierci. Pochowano ją na tutejszym klasztornym cmentarzyku. Na jej grobie stoi kamienny nagrobek – biały kamienny krzyż, na którym wykuto płaskorzeźbę Ukrzyżowanego, a nad nią Trójcę Świętą według słynnej, średniowiecznej ikony Andreja Rublowa. Mogiłą znajduje się on między dwiema innymi, w tym zmarłej w 1898 r. w niemowlęctwie księżniczki Sofii. Później obok postawiono niewielką kaplicę.
Aleksandra – Anastazja na wsparcie budowy monasteru wyprzedała swoje kosztowności. Po jej śmierci otrzymywał on, aż do upadku rosyjskiego imperium, znaczące wsparcie rodziny carskiej. Powstał cały kompleks klasztorny, z budynkiem mieszkalnym i początkowo drewnianą cerkwią. Murowaną, gdyż obecną, zbudowano na jej miejscu dopiero w roku 1991. Natomiast wraz z budową klasztoru, lub wkrótce po niej, powstały w nim przytułki dla sierot i ubogich dzieci oraz chorych, szkoła dla dziewcząt, ambulatorium, apteka, a także szpital. Drugi, na 500 chorych, ufundowany został przez Mikołaja II. Był nowoczesny, z pierwszym w Kijowie aparatem rentgenowskim.
Historia soboru Nikołajewskiego
Podczas epidemii tyfusu w mieście w 1897 r. księżna – fundatorka osobiście opiekowała się chorymi. W latach 1910-11 zbudowano tu kolejny szpital, chirurgiczny. Klasztor, otoczony kwiatami, krzewami i drzewami, z dwiema osobno stojącymi kaplicami, oglądać można tylko z zewnątrz, od strony soboru. Wejście na jego teren osób obcych jest niemożliwe. Klasztorna cerkiew z czarno-stalowymi kopułami i jedną strzelistą wieżą, ma otwarte drzwi, ale wnętrze ogląda się tylko przez stalową kratę. Nigdy nie udało mi się trafić na moment, gdy można było do niego wejść.
Po południowej stronie kompleksu monasterskiego, w roku 1896 rozpoczęto wznoszenie nowego soboru – prawosławnej katedry, autorem projektu którego był architekt Walentyn Nikołajew. Dwupoziomowego, z dolną cerkwią, w której znajduje się „cudowna” ikona Matki Bożej „Życiodajne Źródło”. Msze i modły odbywają się w niej dwa razy dziennie – wcześniej rano i wieczorem. W pozostałych porach doby jest ona zamknięta, wnętrze, a ściślej tylko prowadzący do niego korytarz, można wówczas oglądać tylko przez kratę. Do soboru w górnej części prowadzą od strony klasztoru dwuczęściowe, ozdobne schody.
Dwie wojny i komuniści
Wynika to z kształtu terenu, częściowo na zboczu, gdyż wejście na placyk przed soborem od strony wspomnianej ul. Mykoły Symeonenko jest na jego poziomie. Świątynię poświęcono w roku 1911, ale bez zaplanowanej dekoracji malarskiej i ozdobnego wyposażenia. Uniemożliwiła to I wojna światowa. A po niej było już tylko gorzej. W roku 1923 komuniści zlikwidowali klasztor i zamienili na mieszkania „dla ludu pracującego”. Cerkiew i sobór pozbawiono kopuł, urządzono w nich żłobek, magazyn książek i drukarnię.
Po zajęciu Kijowa przez Niemców w 1941 r. wspólnota zakonna wznowiła działalność. Zorganizowano najpierw ambulatorium, później także szpital. Mniszkom pozwolono kontynuować tę pracę po wyzwoleniu miasta przez wojska radzieckie, gdyż stał się on szpitalem wojskowym. Monaster czynny był również później, aż do uzyskania przez Ukrainę niepodległości w roku 1991. Zakonnice miały jednak dostęp tylko do części swoich dawnych obiektów. Odzyskały go już w nowych warunkach politycznych i gospodarczych. Natomiast sobór, który przetrwał wojnę i przeznaczenie go na inne cele przez władze komunistyczne, poniósł znaczne straty w roku 1981 po uderzeniu pioruna.
Poczytaj więcej o okolicy:
Stowarzyszenie Dziennikarzy Podróżników Globtroter wyróżniło Otwarty Przewodnik Krajoznawczy nagrodą
za najciekawsze publikacje turystyczne w 2019 r.
Cieszymy się!
Dodaj komentarz