Stacja narciarska Corvatsch to najwyżej położony teren sportów zimowych Górnej Engadyny (niem. Engadin). Na nartach można zjechać tu z wysokości 3300 m n.p.m., a do dyspozycji jest 120 km tras.

Rozpoczynamy dzień od atrakcyjnej Furtschelli (2800 m n.p.m.), na którą dostajemy się kolejką linową i krzesełkami. Większość narciarzy kieruje pierwsze kroki na lodowiec,  tymczasem tu jest spokojnie i cicho.

Ciekawe wymagające  trasy

Spod skalnego muru schodzą w dół trasy o różnych stopniach trudności. Mają jednak wspólną cechę ? wszystkie, nawet łatwa ?dziewiętnastka?, są ciekawie poprowadzone i dość wymagające. Warto więc spędzić tu dłuższą chwilę, testując również stoki przy długich i stromych orczykach ? tu ludzi jest najmniej, a warunki wyśmienite. Z Furtschelli można  też ruszyć prosto pod dolną stację kolejki Corvatsch. Tego, kto wybierze ten wariant, czeka atrakcyjny, wielokilometrowy zjazd. Po drodze warto zatrzymać się w jednej z knajpek ? na lodowcu będzie drożej.

Tu może być zimno

I wreszcie Corvatsch. Kolejka wywozi na wysokość 3303 m n.p.m. Niektórzy wjeżdżają tu tylko po to, by obejrzeć panoramę i wrócić kolejką na dół ? w wietrzne dni na górze bywa po prostu zimno. Tymczasem czerwone trasy na jęzorze lodowca, choć wystawione na wiatr, są chyba najciekawszymi nartostradami w ośrodku. Długie, szerokie, świetnie przygotowane, i na dodatek z widokiem na najwyższe partie majestatycznych gór.

Tysiąc metrów różnicy poziomów

Kto chce przedostać się z Corvatscha na sąsiednią Corviglię, musi wyjechać na Giand?Alva (2643 m n.p.m.). Oznakowany czarnym kolorem szlak narciarski poprowadzi przez las do St. Moritz Bad ? przy dobrych warunkach śniegowych na nartach można dotrzeć aż do mostu, pokonując niemal tysiąc metrów różnicy poziomów, a potem przejść kilka kroków do kolejki wwożącej na drugą stronę doliny.

Nocna jazda w piątki

W piątki za dodatkowe 20 franków można wybrać się na nocne jeżdżenie. Niemal pięciokilometrowa oświetlona trasa z pośredniej stacji kolejki na Corvatsch jest najdłuższą w Szwajcarii. U nas byłaby oblegana, tu uruchamia się ją raz w tygodniu ? dla tych, którzy właśnie przyjechali na weekend i tych, którzy żegnają się z ośrodkiem. Przez pierwszą godzinę na stoku jest nawet gęsto, potem towarzystwo rozprasza się po schroniskach i restauracjach. Muzyka, dobra kuchnia, górska atmosfera ? wszystko skłania, by większą część wieczoru spędzić za stołem, racząc się i racletami i fondue. Może to i dobrze bo oświetlenie trasy pozostawia nieco do życzenia.

Przeczytaj także...

Sankt Moritz. Szybkim marszem wokół jeziora

Autorka: Anna Ochremiak

Przechodzę przez mostek na malutkiej tu jeszcze rzeczce Inn i ruszam szutrową ścieżką pod lasem, który dotyka tu wody – to Stazerwald (God da Staz). Skraj wielkiego kompleksu leśnego pokrywającego stoki masywu Bernina...

Sankt Moritz. Zimowa stolica całej Europy

Autorka: Krystyna Jełowicka

A wszystko zaczęło się od Johannes'a Badrutta, który w 1864 roku zaprosił angielskich turystów, by za darmo spędzili zimę w jego pustym hotelu. Sława miejsca szybko się rozniosła i wkrótce potrzebne były kolejne pensjonaty.

Bad Gastein. Narty w oparach gorących źródeł

Autor: Jarosław Kałucki

Gdy już myśleliście, że przejechaliście najpiękniejsze trasy, które oglądacie właśnie z gondoli, wspinającej się na masyw Schlossalm, dopiero wysiadłszy z wagonika pojmujecie, że najlepsze dopiero przed wami.

Poczytaj więcej o okolicy:

Engelberg. Alpejskie sery z Góry Aniołów

Sankt Moritz. Ostatni naturalny tor bobslejowy

Sankt Moritz. Nartostrady pod szwajcarską flagą

Adelboden. Szerokie stoki i zawodnicze wyzwania