Patrzę na Rosettę z tej strony? nie jest źle

Łagodnie poprowadzonymi zakosami pokonuję coraz większą wysokość. Już widać krzyż na szczycie. Za mną rozległy płaskowyż Altipiano di Pala. Trudno jest opisać odczucia związane z tym, co się widzi. Jest to niesamowite piękno. Nie wiem czy jestem na Księżycu, czy może na Marsie? bo tam nigdy nie byłam, ale tu jestem w dziwnym skalnym świecie i tak to sobie wyobrażam? Z płaskowyżu wyrastają ogromne szczyty. W dole zielone doliny. Po lewej bardzo wyraźna ścieżka prowadząca w zakosy. To tak zwana ?końska droga? barona von Lessera. Był to zamożny arystokrata i wielki miłośnik gór. Wpadł na pomysł zbudowania drogi, którą można by pokonać konno. Wybudowano ja w 1912 roku i prowadzi doliną ? Val di Roda. Bardzo stroma to dolina. Widząc tę ścieżkę na mapie, miałam w planie przejść nią do schroniska  Pradidali, a wrócić drogą okrężną. Według sugestii książkowej było to nietrudne zadanie. Widząc drogę ?na żywo? ? zmieniłam szybko plan. Nie teraz? może kiedyś z noclegiem w schronisku.

Otchłań między skałami i błękitne niebo ponad głową?

Ostatni odcinek na szczyt, od małej przełączki jest stromy, skała gładka i wyślizgana. Pod krzyżem zmieniający się tłumek turystów. Dotarłam do celu po około 20 minutach od wyjścia. Udało mi się znaleźć najlepszą na szczycie miejscówkę: tuż obok krzyża jest fajne kamienne siedzisko, mogące pomieścić kilka osób. Widok stąd niesamowity na dolinę Cismon, leżącą 1400 metrów niżej i na dziką scenerię skał wokół Val di Roda. W przepaścistą otchłań między skałami i błękitne niebo ponad głową?

Weszłam ja, wejść każdy może? polecam

Po zdobyciu tego szczytu mogę z całą odpowiedzialnością stwierdzić, że każdy może tu spokojnie wejść i popatrzeć na świat z góry. Przeszkodą może być jedynie problem z ciśnieniem, ale to da znać już na stacji kolejki.

Warto wiedzieć

* Pala to największa powierzchniowo grupa Dolomitów. Składa się z kilku części różniących się krajobrazem. Jej zwornikiem jest rozległy płaskowyż Altipiano di Pala. Do niego przylegają potężne łańcuchy górskie. Słowo Pala oznacza turnię skalną, a że ich tu wiele, to używana też jest nazwa Pale. Skoro wznosi się nad San Martino di Castoraza, więc pełna jej nazwa to Pale di San Martino.
* Granice tej grupy tworzą duże zasiedlone doliny: Val Biois, Val Travingolo, Val Cismon i częściowo Val Cordevole.
* Warto zrobić krajoznawczą trasę okrężną wokół Pale. Wrażenia są gwarantowane.

Przeczytaj także...

Altipiano di Pala. Dziko na wielkim płaskowyżu

Autorka: Barbara Górecka

Altipiano delle Pale di San Martino wznosi się na wysokości 2600 m n.p.m. Jest to wysokogórskie plateau o niespotykanym gdzie indziej urozmaiceniu terenu i ogromnej powierzchni. Krajobraz jest dziki i czasem ponury...

Val di Fassa. Małe miasteczka w wielkiej dolinie

Autorka: Barbara Górecka

Otoczenie jest fantastyczne. Białe wapienne ściany, zielone łąki i lasy, jeziora. Miasteczka są typowo turystyczne i większych zabytków tu nie ma. Jak wszędzie w regionie jest nazewnictwo dwujęzyczne i należy się do tego przyzwyczaić.

Horsens. Miasto Vitusa Beringa

Autorka: Halina Puławska

Vitus Bering rowadził dwie ekspedycje morskie, leżące w planach cara Piotra Wielkiego. W trakcie pierwszej wypłynął z Kamczatki ku północy na wody arktyczne, udowadniając tym samym, że Azja i Ameryka nie łączą się lądem.

Poczytaj więcej o okolicy:

Dolomity. Historię znajdziesz na szlaku

Val di Zoldo. Droga przez Bosconero

Marmolada. Wojenne pamiątki na przełęczy

Fanes. Ferrata „Barbara” i wodospady w wąwozie