Kijów
Staroruski monaster Wydubicki
A świat się zmienia… Niektóre informacje praktyczne mogą okazać się nieaktualne!
W XI-XII wieku monaster Wydubicki był jednym z najważniejszych klasztorów Rusi Kijowskiej. To w nim żyli i pisali sławni kronikarze Sylwester i Nestor. Chociaż ten drugi, główny autor najsławniejszej kroniki staroruskiej ?Powiest? wremiennych liet? (Opowieść lat minionych), wiązany jest przede wszystkim z Ławrą. Ale zapewne Sylwester był współautorem tego latopisu, a na pewno w roku 1116 pracował nad jego dokończeniem i nową redakcją.
Stara legenda
Z miejscem lokalizacji, a także nazwą tego klasztoru ? Wydubyczy, związana jest legenda. Po chrystianizacji Rusi w 988 r. przez księcia i późniejszego prawosławnego świętego Włodzimierza I Wielkiego, dotychczasowi wyznawcy pogańskich bożków nie mogli pogodzić się z ich upadkiem. Także dosłownym, gdyż ich wizerunki, m.in. posąg Peruna ? głównego boga Słowian, stojący wcześniej na górze Starokijowskiej, strącano i wrzucano do Dniepru. Podobno poganie modlili się w tym miejscu, aby te posagi wypłynęły (wydostały się, czyli wydubyły), na powierzchnię. I, także podobno, jeden z nich rzeczywiście wypłynął. Pierwszą, kamienną budowlą tego monasteru, był sobór św. Michała. Dodam, że drugi pod tym samym wezwaniem, z dodatkiem ?O Złotych Kopułach?, zbudowano w XII w. w centrum średniowiecznego Kijowa, w odległości około kilometra od najstarszego z zachowanych na Rusi, Soboru Sofijskiego ? Mądrości Bożej oraz zaledwie kilkuset metrów od głównej wielkoksiążęcej cerkwi Dziesięcinnej. Zburzony przez komunistów w roku 1937, klasztor i sobór odbudowane zostały od fundamentów w latach 1997-2000 i są one obecnie jednymi z najbardziej efektownych zespołów sakralnych stolicy Ukrainy. Ale są tylko repliką.
Trudne lata klasztoru
Natomiast klasztor w Wydubyczach jest jednym z zaledwie kilku zachowanych w Kijowie oryginałów z XI wieku. Chociaż przechodził on również ciężkie chwile. Podczas najazdu na Ruś w 1240 r. mongolskiego chana Batyja monaster i sobór zostały doszczętnie ograbione, ale ocalały. Straciły jednak na znaczeniu, gdy najważniejszym klasztorem stała się pobliska Ławra. Mimo iż mnisi w nim pozostali, odrodzenie monasteru wydubickiego nastąpiło dopiero w XVI w. A pełniejsze w XVII ? kiedy przez pewien czas, do 1635 r., należał on do unitów. A potem na początku XVIII w. Stał się on wówczas zamożniejszy, otrzymał majątki zapewniające mu utrzymanie, miał dochody z pobliskiej przeprawy promowej przez Dniepr. Opiekowali się nim kozaccy hetmani, zwłaszcza Iwan Mazepa, oraz miejscowi arystokraci. Pod koniec XVII w. rozpoczęła się w nim budowa, zachowanych do naszych czasów, nowych obiektów. W 1695 r. wspomniany już Mazepa przyznał klasztorowi ochronę wojskową. A płk Michał Miklaszewski ufundował nowe świątynie. Oprócz nich wzniesiono również imponującą dzwonnicę i nowe pomieszczenia klasztorne.
Pod władzą bolszewików
W 1924 r. bolszewicy zmusili klasztor do ?samolikwidacji?. Jego obiekty mieszkalne zamieniono na hotel robotniczy. Wyposażenie oczywiście rozgrabiono. W soborze św. Jerzego modły odbywały się jeszcze do 1936 roku, w którym zdewastowali go komsomolcy ? członkowie komunistycznej organizacji młodzieżowej. Zniszczono wówczas piękny ikonostas i cenne wyposażenie. Po II wojnie światowej w poklasztornych obiektach umieszczono Instytut Archeologii. Niestety w roku 1967 cenny klasztorny księgozbiór, a także malowidła ścienne soboru św. Jerzego zniszczył pożar.
Poczytaj więcej o okolicy:
Stowarzyszenie Dziennikarzy Podróżników Globtroter wyróżniło Otwarty Przewodnik Krajoznawczy nagrodą
za najciekawsze publikacje turystyczne w 2019 r.
Cieszymy się!
Dodaj komentarz