Paryż
Metro – od trójki do jedenastki
A świat się zmienia… Niektóre informacje praktyczne mogą okazać się nieaktualne!
Metro paryskie jest pełne niespodzianek. Ma inspirować, zdumiewać, zaskakiwać, ma być miejscem artystycznych i intelektualnych przedstawień. I tak w rzeczywistości jest.
Na Linii nr 3 (Gallieni – Pont de Levallois – Bécon), której fragment Villiers – Père Lachaise oddany został w 1904 r. stacja Parmentier poświęcona jest postaci Antoine’a Augustyna Parmentiera, pioniera i propagatora uprawy ziemniaków. Aby je spopularyzować (uważane były za trujące) sprezentował ziemniaczany kwiat królowi Ludwikowi XVI, który nosił go w butonierce. Ściany peronu pokrywa zielony trejaż z siatkowym wzorem. Na peronie rzeźba przedstawiająca Parmentiera rozdającego ziemniaki. Notabene – zapiekanka ziemniaczana zwie się we Francji hachis parmentier.
Linia nr 4 oddana 9 stycznia 1910 r. zalana została kilka dni później przez wielką powódź i uruchomiona w kwietniu. Biegnie z północy na południe od Porte de Clignancourt do Mairie de Montrouge. Ta stacja wyprowadziła „czwórkę” poza Porte d’Orleans w 2013 r. Linia szczególna, ostatnia inicjująca budowę metra i pierwsza, która przekroczyła Sekwanę podziemnym tunelem – zatopionym w niej – dwukrotnie, po obu stronach Cité). To było wielkie, techniczne wyzwanie związane z osobą Fulgence’a Bienvenüe. Wielkie nazwisko, ojciec paryskiego metra. Ten jednoręki inżynier lądowy od 1896 r. do 1932 r., w którym przeszedł na emeryturę, nadzorował całość budowy. Poświęcono mu stację Avenue du Maine, przemianowaną na Bienvenüe. Stacja Montparnasse-Bienvenüe jest fuzją dwóch stacji i praktycznie łączy je od 2002 r. długi korytarz z ruchomym chodnikiem, który z założenia miał „płynąć” z zawrotną prędkością 12 km na godzinę, co powodowało wypadki i wywoływało panikę. Korytarz łączy linię nr 4 z jednej strony, nr 6 i nr 13 z drugiej, a jego ściany ozdobione są informacjami i cytatami literackimi o metrze. Pod literą „G” widnieje hasło „grillons” – świerszcze i Guimard Hector. Ta linia dowiezie na kolejowe dworce wschodni i północny, Châtelet i Les Halles, Denfert-Rochereau, stacji najbliższej paryskim katakumbom. I na Wyspę Cité (jako jedyna). Podoba mi się Cité. Ma szczególny klimat i ciepły nastrój, dzięki zielonemu oświetleniu białych kul. Prowadzi do niej, na głębokość 20 m, jedyne wejście z uproszczonym wejściem Guimarda na Placu Louis-Lépine, obok ślicznego stałego targu kwiatowego. A Wyspa Cité – to Pałac Sprawiedliwości i Święta Kaplica, to katedra Notre Dame. Na stacji Saint-Germains des Prés, jedynej na której nie ma bibloardów, na ścianach i suficie peronów wyświetlane są cytaty, fragmenty wierszy i książek.
Oto Linia nr 6 (Nation – Charles de Gaulle-Étoile) otwarta w 1909 r. na pierwotnym tej linii odcinku Place d’Italie – Nation. Piękna linia, która okrążając południową część miasta, jest jakby lustrzanym odbiciem Linii nr 2. Jest atrakcyjna dzięki długim, naziemnym odcinkom wzdłuż szerokich bulwarów po obu stronach Montparnasse. Przekracza Sekwanę dwukrotnie mostami, a stumetrowy odcinek pomiędzy Bir-Hakeim – Passy prezentuje najpiękniejszy widok na Wieżę Eiffla. Linia biegnie przez stacje Trocadéro, Pasteur, której wystrój peronów poświęcony jest tej postaci I zdrowiu, przez Montparnasse-Bienvenüe, znaną już Denfert-Rochereau i stację Saint-Jacques – jedyną dla tej linii. Jej wejście jest pięknym przykładem secesyjnego ceglano-żeliwnego wejścia z 1906 r., a ściany peronów pod gołym niebem wyłożone są nieregularnym, porowatym piaskowcem (pierre meuliére), jakiego używano w XIX w. do budowy domów. A najważniejsze, ta linia powiezie nas do cudownego zakątka Paryża – Parku Montsouris i okolic. Warto wysiąść na Saint-Jacques, choćby tylko dlatego.
Poczytaj więcej o okolicy:
Paryskie metro
Niezłą frajdą jest zwiedzać Paryż metrem – tym samym zwiedzać metro. I może się to stać obsesją.
Stowarzyszenie Dziennikarzy Podróżników Globtroter wyróżniło Otwarty Przewodnik Krajoznawczy nagrodą
za najciekawsze publikacje turystyczne w 2019 r.
Cieszymy się!
Dodaj komentarz