Nie można przegapić dwóch najsłynniejszych świątyń Lukki. Większość gości odwiedza katedrę San Martino żeby zobaczyć Folto Santo (Święto Twarz). W oktagonalnej kaplicy, za kratami wisi trzymetrowej wielkości drewniany krucyfiks a na nim wizerunek Chrystusa. Twarz tu przedstawiona uchodzi za prawdziwy wizerunek Jezusa z Nazaretu. Według legendy rzeźba jest autorstwa Nikodema, jednego z uczniów Chrystusa. Podczas pracy przestraszył się, że nie podoła zadaniu. Gdy zasnął przy śniło mu się, że pracę dokończyli za niego aniołowie. Gdy się zbudził zobaczył ukończony krucyfiks. Dalsze losy były równie niezwykłe. Po śmierci Nikodema krzyż został ukryty w jaskini i dopiero kilkaset lat później anioł nawiedził we śnie biskupa Gualfredo pielgrzymującego do Jerozolimy zdradzając mu miejsce ukrycia figury. Ten kazał umieścić ją w łodzi bez załogi i powierzyć jej losy opiece Boga. Łódź dotarła w pobliże portu Luni w Toskanii, gdzie zawiadomiony przez rybaków biskup Lukki Giovanni wspólnie z mieszkańcami portu wydobył ją na brzeg. Oczywiście każda miejscowość chciała ją zatrzymać dla siebie, biskup kazał więc wsadzić krucyfiks na wóz bez woźnicy. Woły zaciągnęły wóz aż do Lukki i tu zatrzymały się. Rzeźbę umieszczono w kościele San Frediano (można tu obejrzeć freski ilustrujące tę historię), ale pierwszej nocy zniknęła i znaleziono ją w kościele San Martino. Uznano to za cud a kościół zyskał rangę katedry.

Najpiękniejszą świątynią w mieście jest niewątpliwie kościół San Michel in Foro. Romańska fasada uchodzi nawet za jedną z piękniejszych w całej Italii. Rzeczywiście zdobiące ją cztery arkadowe loggie robią wielkie wrażenie. Fasada przypomina nieco renesansową attykę, wyniesiona jest bowiem o kilkanaście metrów nad poziom dachu kościoła. Najlepiej to widać z placu z boku budynku. Stąd też widać najlepiej niezwykle wyglądające schodki kamienne przyklejony jakby do fasady od tyłu. Kiedyś najprawdopodobniej prowadziły do jednej z wieżyczek, obecnie urwane wyglądają nieco abstrakcyjnie.

W cieniu arkad placu możemy wypocząć przy stoliku kawiarnianym, obejrzeć występ ulicznego grajka lub maga – zawsze ktoś to zabawia turystów i przechodniów.

Wizyty na innym placu nie mogliśmy sobie odmówić ze względu na patrona. Pizza Napoleone to największy i najgwarniejszy z placów Lukki. Obsadzony platanami, otoczony fasadami monumentalnych pałaców, zapełniony jest turystami i miejscowymi odpoczywającymi w cieniu drzew lub parasolek licznych kafejek.

Pora spojrzeć na miasto z góry. Odnajdujemy uliczkę Via Guinigi. Dominuje tu barwa czerwona, ceglasta. Z cegieł zbudowano zachowane świetnie do dzisiaj palazzi. Fasady przecięte są smukłymi marmurowymi, białymi kolumnami. Dochodzimy do Palazzo Guinigi stojącego na rogu ulicy Sant Andrea. Czeka nas kilkuminutowa wspinaczka na XV wieczną wieżę Torre Guinigi. Lekki wysiłek jest bogato wynagrodzony. Z dachu wieży, na którym rosną dwa dęby rozpościera się wspaniała panorama miasta. Promienie zachodzącego słońca ślizgają się po morzu czerwonych dachówek, wąskie wąwozy uliczek giną już w cieniu, w oddali widać wzgórza Toskanii, jedyny gwar to inni turyści, którzy dotarli tu na górę razem z nami. W kilku językach brzmią okrzyki zachwytu, trzeszczą migawki aparatów fotograficznych. Gdy znajdziemy chwilę spokoju uważniej możemy przyjrzeć się miastu z góry. Ponad dachami domów górują wieże kościelne, gdzieniegdzie dominują mury pałacowe. Na dachach i tarasach widać ogródki, drzewka uginające się pod cytrynami, gdzie indziej suszy się pranie. I pomyśleć, że miasto to wygląda prawie tak samo od pięciuset lat.

Przeczytaj także...

Toskania. Od Etrurii po Wielkie Księstwo

Autor: Jarosław Swajdo

Nazwa krainy wywodzi się od Etrusków, zamieszkujących te tereny w starożytności. Ten dość zagadkowy i tajemniczy lud, historyków stale i wielce intrygujący, zasiedlał pierwotnie ziemie między rzeką Arno a Rzymem.

San Marino. Dawniejsza i nowsza historia republiki

Autor: Waldemar Rusek

Około roku 1600 wprowadzono rządy parlamentarne, a 8 października 1600 roku San Marino przyjęło pisany statut uważany czasem za pierwsza na świecie spisaną konstytucję.

Montecarlo. Kasztelanka w jeansach

Autor: Tomasz Bielecki

– Kończ kawę – powiedział Massimo – pojedziemy do Montecarlo. – To dość daleko, a poza tym jeśli chodzi o hazard, to... – Dałeś się nabrać jak wszyscy – zaśmiał się nasz włoski cicerone – w Italii jest szesnaście miejscowości o tej nazwie. Ta, o której mówię, jest od Lukki o rzut kamieniem.

Poczytaj więcej o okolicy:

Florencja. Dawid w Galerii Akademia

Florencja. Kościół Autostrady Słońca

Vinci. W rodzinnych stronach Leonarda

Montecarlo. Kasztelanka w jeansach