Warszawa
Pałac, czyli dar radzieckiego narodu
A świat się zmienia… Niektóre informacje praktyczne mogą okazać się nieaktualne!
Pałac Kultury i Nauki jest takim rozpoznawalnym symbolem miasta jak Wieża Eiffla w Paryżu, jak Statua Wolności w Nowym Jorku, jak opera w Sydney czy parlament w Budapeszcie.
W XXI wieku pojawiły się pomysły na rozbiórkę pałacu i aby temu zapobiec budynek 2 lutego roku 2007 wpisano do rejestru zbytków. No i bardzo dobrze.
Budowę Pałacu Kultury i Nauki rozpoczęto w maju roku 1952. Zakończono ją w lipcu roku 1955. Projektantem był architekt radziecki Lew Rudniew. Budynek był darem narodu radzieckiego dla narodu polskiego.
Polska do tego daru się dołożyła
Wiele materiałów budowlanych radziecki Zarząd Budowy Pałacu kupował od polskich przedsiębiorstw. Na terenie budowy połowę budowlańców stanowili Polacy. No i za przygotowanie placu i okolicę pod budowę płaciła Polska.
Na terenie budowy przez 3 lata pracowało około 9 tys. robotników nie zważając na największe mrozy. Wśród nich było około 3500 ze Związku Radzieckiego. Obywatele radzieccy w trakcie budowy mieszkali na specjalnie wybudowanym osiedlu na Jelonkach. Było tam kino, stołówka i świetlica z basenem. Ale 16 radzieckich robotników zginęło na budowie. Pochowani są na cmentarzu prawosławnym na warszawskiej Woli. W chwili otwarcia pałacu cmentarz był niedostępny dla zwiedzających można tam było wejść tylko ze specjalną przepustką. To spowodowało że ludzie opowiadali, że ciała robotników zostały wmurowane w ściany lub zalane fundamentem. Groby jednak zostały poddane renowacji a kwatera, na której się znajdują, ma charakter reprezentacyjny. Opiekuje się nią dziś Zarząd Pałacu Kultury i Nauki.
Gmach im. Stalina
Uchwałą prezydium rządu z roku 1954 Zarząd Pałacu Kultury i Nauki im. Józefa Stalina został gospodarzem obiektu a Stanisław Barszczewski pierwszym jego dyrektorem. Przed otwarciem gmachu zwiedziło go kilku zagranicznych polityków. Wśród nich byli premier ZSSR Nikita Chruszczow i premier Indii Jawaharlal Nehru z córką Indirą Ghandi, późniejszą premier Indii.
22 lipca roku 1955, w rocznicę manifestu PKWN, odbyła się w pałacu uroczysta akademia przy widowni liczącej 3 tys. osób w Sali Kongresowej. W tym dniu po raz pierwszy udostępniono pałac do zwiedzania. Zwiedziło go około 20 tys. osób.
Plac Defilad
Pałac Kultury i Nauki (PKiN) znajduje się przy Placu Defilad. Plac rozciąga się między ulicami Świętokrzyską, Alejami Jerozolimskimi i Marszałkowską. Ma on powierzchnię ok. 24 ha. Tu odbywają się najważniejsze imprezy gromadzące wielu ludzi.
Plac Defilad podzielony jest na działki prywatne i należące do M. St. Warszawy. Od roku 2007 toczy się dyskusja nad jego zagospodarowaniem. Odbywały się różne konkursy urbanistyczno-architektoniczne i koncepcje upadały. W roku 2017 ogłoszono konsultacje na temat Placu Centralnego, który ma powstać od strony ulicy Marszałkowskiej. W roku 2019 podpisano umowę z pracownią architektoniczna A-A Collective.
Dar przyjaźni
W PKiN konstrukcję nośną centralnej części stanowi spawany szkielet stalowy, który wypełniono cegłą sitówką ze względu na jej zalety – jest lżejsza i zmniejsza pracochłonność. Elewacja PKiN została obłożona płytkami ze spieków ceramicznych wyprodukowanymi w fabryce na Uralu. W tej fabryce wykonano również rzeźby znajdujące się w niszach wokół PKiN.
Budynek ma 44 piętra i dwa podziemne 3288 pomieszczeń i zużywa energii elektrycznej tyle co trzydziestotysięczne miasto. Zwykle codziennie w Pałacu przebywa około 4 tys. osób. PKiN ma powierzchnię 123 080 m kw. Powierzchnia użytkowa wnętrz wynosi około 110 tys. m kw.
Poczytaj więcej o okolicy:
Stowarzyszenie Dziennikarzy Podróżników Globtroter wyróżniło Otwarty Przewodnik Krajoznawczy nagrodą
za najciekawsze publikacje turystyczne w 2019 r.
Cieszymy się!
Dodaj komentarz