Reggio Emilia
Stąd włoska flaga i polski hymn
A świat się zmienia… Niektóre informacje praktyczne mogą okazać się nieaktualne!
Krok na długiej drodze
Repubblica Reggiana trwała kilka tygodni. Instalowanie bowiem takich tworów w każdej zajętej prowincji, a nawet w każdym mieście, za czym optowali jakobini, dalekie było od zapatrywań Napoleona. To zaś ze względów tak stricte organizacyjnych jak też znamiennej dla tej epoki fascynacji starożytnością i eo ipso postrzeganiem przez generała Italii nie jako zbioru państw i państewek lecz jako całości. Poza tym Bonaparte będący Korsykaninem rozumiał Włochów lepiej niż jego współpracownicy. Stąd też wedle intencji Napoleona odbył się 16 października 1796 roku w Modenie kongres przedstawicieli prowincji Modena i Reggio oraz dwóch również obsadzonych przez Francuzów legacji papieskich, a to Ferrary i Bolonii. Debatowali oni nad możliwością powołania związku republik Przedpadanii (Confederazione Cispadana). Był to rzec chyba tak można pierwszy krok na długiej drodze ku jedności włoskiej (albo przynajmniej północnowłoskiej).
Między 27 grudnia 1796 a 9 stycznia 1797 roku
Dalsze w tym zakresie ruchy poczyniono na drugim takim kongresie. Zwołano go tym razem właśnie do Reggio. Miasto chlubiło się ogłoszeniem swej niepodległości jeszcze przed wkroczeniem doń Francuzów tudzież wspomnianym wyżej zwycięskim starciem z Rakuszanami. Reggiański kongres odbywał się od 27 grudnia 1796 do 9 stycznia 1797 roku. Wzięło w nim udział 110 delegatów, reprezentujących Bolonię, Ferrarę, Modenę i Reggio, przeważnie mieszczan, choć też paru księży i szlachty, po raz pierwszy wywodzących się z wolnych wyborów (pierwsze tego typu zgromadzanie w epoce Risorgimento). Z wymienionych czterech ziem na południe od Padu proklamowano wtedy (30 grudnia 1796 r.) powstanie republiki, jednej i niepodzielnej, ze stolicą w Bolonii i pod nazwą Republika Cispadańska (Repubblica Cispadana). Zarazem wystosowano zaproszenie do innych prowincji włoskich aby te przystępowały do Republiki (Cispadana, nb. postrzegana czasami jako druga repubblica sorella po holenderskiej Batawii powołana w Europie przez rewolucyjną Francję, połączyła się 8 lipca 1797 roku z lombardzką Transpadaną po północnej stronie Padu, założoną w miejsce Ducato di Milano odebranego Austrii, co dało Cisalpinę ze stolicą w Mediolanie).
Na XIV Sesji
Z kolei na czternastej sesji kongresu 7 stycznia 1797 roku wybrano Tricolore Italiano na flagę nowo narodzonej republiki (o godzinie jedenastej przy stu obecnych). Jak w podobnych przypadkach, np. Holandii czy Belgii, inspirowano się tutaj oczywiście emblematem rewolucyjnej Francji (błękit zastępując zielenią). W przyszłości bandiera cispadana awansowała na narodową flagę Italii. Same atoli jej barwy pojawiły się po raz pierwszy jako trójkolorowa kokarda włoska już 21 sierpnia 1789 roku w portowej Genui, wyprzedzając o 7 lat wojskowy sztandar zielono-biało-czerwony zatwierdzony w październiku 1796 roku przez formację militarną Zapadanii (Legione Lombarda).
Reggio di Lombardia
W tym czasie Reggio było od 1797 do 1815 roku stolicą departamentu (Dipartimento del Crostolo). Wchodził on w zestaw następujących po sobie a po części już wyliczonych tutaj włoskich republik (wpierw jakobińskich) siostrzanych lub po prostu klienckich bo de facto francuskich protektoratów i finalnie napoleońskiego królestwa włoskiego (Repubblica Cispadana 1796-97, Repubblica Cisalpina 1797-1802, Repubblica Italiana 1802-05, Regno d’Italia 1805-14). Przez całe swe dzieje miasto nosiło udokumentowaną od średniowiecza nazwę Reggio di Lombardia. Tak było do końca istnienia restaurowanego po zawieruchach napoleońskich Ducato di Modena e Reggio (1859 r.). Aktualną wersję wprowadzono po aneksji terytoriów esteńskich przez Regno di Sardegna.
Z czarnowłosymi reggiankami
Reggio to także miejsce powstania przyszłego polskiego hymnu narodowego. Wojska Dąbrowskiego wkroczyły do miasta na przełomie czerwca i lipca 1797 roku celem chronienia go przed atakami kontrrewolucyjnie nastawionych chłopów sympatyzujących z Austrią i Papiestwem. „W lipcu 1797 r. Legiony Polskie przeszły na żołd nowo utworzonej Republiki Cyzalpińskiej. W czasie obchodów przyłączenia Reggio do nowej rzeczypospolitej brali udział i Polacy, tam też władze miejskie dowiedziały się, że legioniści mają opuścić miasto 21 lipca. W przeddzień postanowiono urządzić uroczyste pożegnanie gen. Dąbrowskiego. Miasto przybrało wygląd świąteczny. Generał zasadził „drzewko wolności”. Po uroczystej defiladzie podejmowano oficerów polskich w Caff? dei Luterani, podczas gdy żołnierze polscy, po obfitym poczęstunku, tańczyli z czarnowłosymi reggiankami karmaniolę. I wtedy Wybicki dla wyrażenia patriotycznych nastrojów legionistów i dla uczczenia wodza legionistów, Dąbrowskiego, odśpiewał przy akompaniamencie orkiestry legionowej specjalne ułożoną (w pałacu biskupim przypuszczalnie między 16 a 19 lipca) pieśń Jeszcze Polska nie umarła?, a refren podjęli obecni a sali Polacy” (Aleksander Kociszewski, Pieśnią i szablą).
Poczytaj więcej o okolicy:
Stowarzyszenie Dziennikarzy Podróżników Globtroter wyróżniło Otwarty Przewodnik Krajoznawczy nagrodą
za najciekawsze publikacje turystyczne w 2019 r.
Cieszymy się!
Dodaj komentarz