Schronisko Téryego
Chata w Dolinie Pięciu Stawów Spiskich
A świat się zmienia… Niektóre informacje praktyczne mogą okazać się nieaktualne!
W stronę schroniska
Zbliżamy się do ścian progu polodowcowego. Ze ściany spada siklawa. Tym razem nie jest ona bardzo bogata w wodę. Po złomach i blokach skalnych przechodzimy na orograficznie prawy skraj progu. Zbliżamy się do podnóży wysokich na 180 m zerw Żółtej Ściany, którą przecinają drogi wspinaczkowe należące do najtrudniejszych w Tatrach. Nazwa ta pochodzi od rozległych plam porostów. Seria zakosów wprowadza nas już na próg Doliny Pięciu Stawów Spiskich. Przy niewielkim Przednim Stawie Spiskim skręcamy pod schronisko.
Dzieje tatrzańskiej chaty
Schronisko zwane jest popularnie ?Terinką?. Stoi na wysokości 2015 m.n. p. m. Czynne jest cały rok. Obiekt jest bardzo skromny. Został zbudowany w latach 1898-99 przez ówczesne Węgierskie Towarzystwo Turystyczne ( MTE ) i nazwane imieniem jego założyciela i działacza ? Ődőna Téry. Był on pierwszym zdobywcą Pośredniej Grani i Durnego. Materiał budowlany wynoszono na plecach. Do dzisiaj jest tylko taki sposób dostarczenia czegokolwiek. Autorem projektu i jednym z inwestorów był architekt Gedeon Majunke. W 1932 roku budynek został powiększony, a w 1955 roku, zrobiono drewnianą przybudówkę jako osłonę od wiatru i zimna. Pierwotnego kształtu budynek nigdy nie zmienił. Ostatnią rozbudowę przeprowadzono w latach 1979-82, a remont w latach 1984-86. Wtedy też zbudowano oczyszczalnię ścieków. Remontem zajmowały się ochotnicze brygady taternickie. Pracami kierował taternik i pisarz Belo Kapolka. Od 1994 roku gospodarzem czyli ?chatarem? jest Miro Jilek. Dokończył on budowę małej elektrowni wodnej ? najwyżej położonej na Słowacji. Teraz wykorzystywane jest też ogrzewanie słoneczne.
Zawsze tak samo zauroczona…
Otoczenie doliny jest piękne. Jestem tu kolejny raz i zawsze tak samo zauroczona. Widzimy wieżyce Pośredniej Grani i Łomnicy. Okolica schroniska ma wyraźne ślady działalności lodowców. Na bulach widać ogładzenia (mutony). Wyżłobione ruchem lodów wanny skalne wypełniają wody jeziorek. Bardzo chcę zobaczyć owianą legendami Czerwoną Ławkę. Od schroniska za szlakiem żółtym, po bulach skalnych i brzegiem Pośredniego Stawu Spiskiego idziemy dalej. Dokąd? Zobaczę? Jesteśmy już na buli skalnej, stąd ładnie widać Wielki Staw Spiski. Przekraczamy kamienistą rynnę i zakosami wspinamy się do góry na grzędę Kopy Lodowej. Dalej idziemy w górę i tam odsłania się widok na kamienne pustkowie Dolinki Lodowej wypełnionej jeszcze miejscami śniegiem. Do węzła szlaków rozdzielających wejścia na Lodową Przełęcz i Czerwoną Ławkę jest tylko kilka minut. Wyżej już ruch jednokierunkowy.
Pora wracać
Nie schodzę, bo stąd mam widok przedni. Obserwuję rząd ?mróweczek? wspinających się po łańcuchu. Mój plan zrealizowałam ? zobaczyłam i to mi wystarczy. Moja obecność na Czerwonej Ławce jest zbyteczna. Kiedyś podejdę z drugiej strony? od chaty Zbójnickiej. A oglądać panoramki z góry?? kiedyś ?z góry? pooglądam. Wracamy tą samą trasą. Dziecko doskonale sobie poradziło.
Poczytaj więcej o okolicy:
Zajrzyj na te strony:
Komentarze: 2
Dodaj komentarz
Tatrzańskie wędrówki z dzieckiem
W Tatry z dzieckiem? Oczywiście tak! Wystarczy dostosować do jego możliwości trasę, tempo i dać trochę czasu, by mogło się zwyczajnie pobawić...
Stowarzyszenie Dziennikarzy Podróżników Globtroter wyróżniło Otwarty Przewodnik Krajoznawczy nagrodą
za najciekawsze publikacje turystyczne w 2019 r.
Cieszymy się!
bardzo ciekawy tekst i zdjecia dziekuje i pozdrawiam, Robert Wiktor. Na marginesie -pewnie byla to wycieczka wielogodzinna?
Dziękuję za pozdrowienia. Wycieczka pochłonęła trochę czasu bo i odpoczynków musiało być więcej. Trasa jest piękna i polecam.