Mazowiecki Park Krajobrazowy
Wydmy, lasy i bagna na skraju stolicy
A świat się zmienia… Niektóre informacje praktyczne mogą okazać się nieaktualne!
Mazowiecki Park Krajobrazowy jest bardzo dziwnym tworem. Obejmuje – zależy jak na to spojrzeć – dwa lub trzy oddzielone od siebie obszary leśne. Część znajduje się na obszarze M. St. Warszawy, na granicy dzielnic Wawer i Wesoła, a część w powiecie otwockim.
Powierzchnia parku wynosi prawie 16 tys. hektarów a bez mała 8 tys. uznano za jego otulinę. Park powstał w 1988 r. a w 2001 r. nadano mu imię Czesława Łaszka, wieloletniego wojewódzkiego konserwatora przyrody. Park chroni pasmo lasu ciągnące się równolegle do doliny Wisły, będące pozostałością po dawnej Puszczy Osieckiej, która setki lat temu słynęła jako miejsce polowań książąt mazowieckich. Piaszczyste zalesione wydmy sąsiadują tu z terenami podmokłymi. W obniżeniach bagna, śródleśne jeziorka i torfowiska. 70 proc. powierzchni parku zajmują lasy, przede wszystkim sosnowe bory.
Rezerwat króla Jana
Najdalej na północy znajduje się rezerwat im. Króla Jana Sobieskiego. Chroni się tu stare dęby w wieku do 150-170 lat, rosnące w grądzie i dąbrowie świetlistej. Ciekawostką jest, że rezerwat ten wydzielono z dóbr wilanowskich jeszcze przed II wojną światową i zajmował wtedy znacznie większą powierzchnię. Obszar ten przecina bardzo ruchliwa szosa, krajowa 2, wylot na Siedlce i Terespol. Większy i ciekawszy jest obszar na północ od niej.
Od Międzylesia do Emowa
Dwa wąskie przesmyki leśne łączą rezerwat króla Jana ze znacznie większym obszarem leśnym położonym na południe od wspomnianej szosy, a od południa ograniczonym korytami rzek Mienia i Świder. Co ciekawe – obie rzeki i ich brzegi są chronione w rezerwacie Świder, ale nie należy on do parku krajobrazowego a znajduje się zaledwie w jego otulinie.
Krajobraz jest tu dość urozmaicony, we wschodniej części tego obszaru wydmy osiągają spore wysokości względne. Najwyższa kulminacja koło Emowa sięga ponad 120 m n.p.m. Obszar ten pocięty jest gęstą siecią szlaków pieszych, rowerowych oraz biegaczych wytyczonych przez dzielnicę Wawer. A od niedawna brutalnie przecięty jest przez autostradową Południowa Obwodnicę Warszawy.
Lasy otwockie i celestynowskie
To już spory, znacznie większy niż dwa poprzednie i zwarty kompleks leśny na południowy wschód od Otwocka sięgający aż po gminną wieś Osieck i drogę nr 805. Las przecięty jest bardzo ruchliwą i zawsze pełną TIR-ów drogą nr 50, tzw. szeroką obwodnicą Warszawy.
W lasach zdecydowanie dominuje sosna, jest trochę brzozy i innych drzew. A siedem tutejszych rezerwatów chroni torfowiska. W dobie covidowej postanowiłem odwiedzić je wszystkie. I jestem już bliski celu. Są to:
* Mszar Pogorzelski – na terenie Otwocka,
* Na Torfach im. Janusza Kozłowskiego – w gminie Karczew,
* Celestynowski Grąd, Bocianowskie Bagno, Żurawinowe Bagno, Czarci Dół – w gminie Celestynów
* Szerokie Bagno – w gminie Osieck.
Natomiast największe na Mazowszu torfowisko niskie – Bagno Całowanie – nie doczekało się ochrony w rezerwacie, choć nadało nazwę sporemu obszarowi Natura 2000.
Warto wiedzieć
Południowa część parku poprzecinana jest siecią większych i mniejszych dróg. Prowadzą nimi szlaki piesze i rowerowe. Tu i ówdzie stoją tablice ścieżek przyrodniczych, ale nie składają się one w wyraźnie wyznaczoną w terenie całość. Wydaje się, że ścieżki te przeznaczone są do zwiedzania z przewodnikiem – tak przynajmniej wnoszę z tego, co wyczytałem na stronie parku.
Poczytaj więcej o okolicy:
Zajrzyj na te strony:
Stowarzyszenie Dziennikarzy Podróżników Globtroter wyróżniło Otwarty Przewodnik Krajoznawczy nagrodą
za najciekawsze publikacje turystyczne w 2019 r.
Cieszymy się!
Dodaj komentarz