Do Pamukkale powinien pojechać każdy, kto odwiedza Turcję. Ale ten, kto już widział białe tarasy kilkanaście lat temu ? niech nie jedzie. Lepiej zatrzymać w pamięci obraz, jaki zobaczył wtedy, nie patrzeć, jak człowiek w krótkim czasie może zniszczyć to, co powstawało przez całe tysiąclecia.

Ciepła woda wypływająca ze źródła na wzgórzu, na którym istniało w starożytności miasto Hierapolis, jest przesycona wapniem. Spływając pobieliła wapiennymi osadami powierzchnię aż czterech kilometrów kwadratowych. Osady utworzyły białe misy, w których zbierała się ciepła woda. Przelewając się przez brzegi ułożonych tarasowo mis ozdabiała je naciekami przypominającymi stalaktyty. Biel skał i błękit wody, to były kiedyś kolory Pamukkale.

Teraz pozostała tylko biel…

Jeszcze w końcu lat osiemdziesiątych można było spacerować po tarasach, pławić się w ciepłej, leczniczej wodzie i spoglądać na ośnieżone szczyty w oddali. Rozpropagowanie miejsca jako atrakcji turystycznej skutkowało budową  hoteli. Wyssały one leczniczą wodę. Teraz po licznych hotelach pozostały fundamenty, działa tylko jeden ? Pamukkale Thermal. Tłoczno tam i drogo. Można się tu kąpać w termalnym basenie, który w starożytności był świętą sadzawką mieszkańców i kuracjuszy Hierapolis ? greckiego, a potem rzymskiego miasta-uzdrowiska położonego ponad białymi tarasami. Teraz nazywany jest basenem Kleopatry, bo kąpiele w tutejszych wodach niwelują jakoby niedostatki urody. Pozostałe hotele wyburzono, gdy wpisywano Pamukkale i Hierapolis na listę światowego dziedzictwa kultury UNESCO.

Ale woda nie wróciła

Jej resztki spływają na równinę wyżłobionym sztucznie korytem, a tarasy na zboczu, poza kilkoma nawodnionymi na pokaz, pozostają suche. Wstęp na tarasy jest wzbroniony, strażnicy gwiżdżą na niezdyscyplinowanych. Spory tłum spogląda na nie z góry. Do miasteczka można zejść ? boso ? tylko jedną wyznaczoną wąska ścieżką. Im niżej, tym mniej gapiów, bo większość zjeżdża autokarem, tak jak wjechali.Na dole, w miasteczku, jest kilka hoteli klasy turystycznej, kilka knajpek, trochę straganów. Bardzo sympatycznie. Kto nie widział jak było, niech zobaczy jak jest.

Warto wiedzieć

Nazwę Pamukkale tłumaczy się z tureckiego jako bawełniany zamek lub bawełniana twierdza. Cud natury leży w dolinie Cürüksu, ok. 18 km od miasta Denizli.

Przeczytaj także...

Kalisz. Obelisk Napoleoński

Autor: Waldemar Rusek

Zakonników siłą usunięto z klasztoru a kościelny dziedziniec i ogród zamieniono na cmentarz dla zmarłych w lazarecie. Żołnierze umierali z wycieńczenia, chorób i odmrożeń.

Kaprun. Na białym polu lodowca Kitzsteinhorn

Autorka: Anna Ochremiak

Plątanina kolejek kabinowych, kanapowych, liczne orczyki. Trasy czerwone i niebieskie, na ogół dość łatwe, jak to na lodowcu. Można kombinować, urozmaicać i zmieniać, ale wszystko w tym samym kotle, z tym samym widokiem na góry.

Bochnia. Na Drodze Żelaznej Karola Ludwika

Autor: Marek Nowak

Nowością – w stosunku do innych budynków dworcowych na tej linii – jest powtórzenie fasady paradnej także od strony torów. Jest prawie taka sama jak ta od strony miasta, przecina ja tylko daszek nad peronem.

Poczytaj więcej o okolicy:

Alanya. Perła tureckiego wybrzeża

Marmaris. Na styku dwóch mórz

Stambuł. Milion eksponatów archeologicznych

Stambuł. Sűleymaniye, czyli Sulejman i Roksolana