Sankt Gallen
Katedra św. Gawła olśniewa jasnością…
A świat się zmienia… Niektóre informacje praktyczne mogą okazać się nieaktualne!
Wnętrze katedry św. Gawła w Sankt Gallen olśniewa jasnością. Wypełnia je światło dnia wpływające przez liczne, wysokie, pozbawione witraży okna.
Biel ścian, podkreślona malachitową, a może mięty, barwą stiuków przydaje mu atmosferę lekkości i radości. Sufity wypełnione są naściennymi malowidłami, na których Bóg zstępuje wśród błogosławionych, świętych związanych z historią opactwa: Gawła, Otmara, Magnusa i Wiborady.
Pierwsza kobieta na ołtarzach
Na marginesie – mniszka Wiborada z klasztoru benedyktynek przy kościele św. Magnusa, zabita została w czasie najazdu Węgrów na Sankt Gallen w 926 r. Dzięki przypisywanemu jej darowi jasnowidzenia najazd ten przewidziała, ukrywając na czas zbiory biblioteki opactwa. Jest pierwszą w historii kościoła kanonizowaną kobietą, a jej wyniesienia na ołtarze dokonał papież Klemens II w 1047 r.
Harmonia bogactwa
Malowidła ponad chórem obrazują sceny z życia św. Benedykta. Drewniane, bogato zdobione konfesjonały wieńczą plastycznie, ujęte w stiukach z elementami złoceń, „opowieści”. Prezbiterium oddziela od nawy złocone, ażurowe ogrodzenie, zastosowane również jako wejścia do kaplic. Katedra ma wystawną dekorację rokokową, ale ilość i nagromadzenie elementów nie powodują zamętu. Panuje wyjątkowa, niczym niezakłócona harmonia. Pozostaje wrażenie, że każdy obraz, ornament, rzeźba czy mebel mają tu właściwe, nieprzypadkowe miejsce.
Benedyktyni i grób św. Gawła
Wzniesiona pomiędzy 1755 a 1767 rokiem katedra, powstawała w czasie równoczesnej rozbiórki starego opackiego kościoła benedyktyńskiego. Jest jedną z ostatnich monumentalnych konstrukcji monastycznych w stylu barokowym, a jej budowa związana jest z nazwiskami renomowanych architektów tego czasu – Johannem Michaelem Beer von Bleichten, Peterem Thumb, Johannem Casparem Bagnato. Po benedyktyńskim opactwie pozostała krypta z X wieku, w której znajdował się grób Gawła. Czaszka świętego już w połowie XIV w. przeniesiona została przez cesarza Karola IV do praskiego kościoła pw. św. Gawła i ofiarowana jako cenne relikwie.
Przepych ujęty w ryzy
Wchodzi się do katedry od strony północnej, wyważonej w dekorację popiersiem św. Gawła ponad wejściem i posągami świętych: Gawła, Otmara, Pawła i Piotra – w niszach. Nic nie zapowiada ujętego w ryzy wewnętrznego przepychu. Strona wschodnia – prezbiterialna jest fasadą ślepą z dwiema 68. metrowymi bliźniaczymi wieżami opatrzonymi hełmem typu włoskiego. Gdy odezwie się dziewięć katedralnych dzwonów, popłyną dźwięki: św. Trójcy, Serca Jezusowego, Matki Boskiej, św. Michała, Anioła Stróża, Świętego Krzyża, św. Jana, Dusz Czyśćcowych i św. Gawła – dzwonu klasztornego. Takie bowiem noszą imiona. Największym z nich jest dzwon św. Trójcy ważący 8,1 ton, a najlżejszym – tylko 403 kg – Dusze Czyśćcowe.
Warto wiedzieć
* Katedra w Sankt Gallen jest siedzibą diecezji rzymsko-katolickiej regionu od 1847r.
* W 1983 r. na listę UNESCO wpisano katedrę z Sankt Gallen wraz z przylegającą biblioteką. Jej wartością są przede wszystkim zbiory manuskryptów i inkunabułów, ale również jedna z bibliotecznych sal, wybudowana i urządzona w stylu barokowo-rokokowym, do której wnętrza wchodzi się przez portal opatrzony grecką inskrypcją, tłumaczoną jako sanatorium dla duszy albo apteka duszy.
Poczytaj więcej o okolicy:
Stowarzyszenie Dziennikarzy Podróżników Globtroter wyróżniło Otwarty Przewodnik Krajoznawczy nagrodą
za najciekawsze publikacje turystyczne w 2019 r.
Cieszymy się!
Dodaj komentarz