Paryż
La Défense – dzielnica XXI wieku
A świat się zmienia… Niektóre informacje praktyczne mogą okazać się nieaktualne!
Najlepiej dojechać tam linią metra numer 1 i wysiąść na przedostatniej stacji Esplanade de la Défense. Gdy staniemy na początku tak zwanej Esplanady, bliżej Paryża niż nowego Łuku, znajdziemy się na Niskim Placu – Place Basse. Przed nami Luk Triumfalny na Polach Elizejskich, za nami Arka, Nowy Łuk.
Stoimy na słynnej osi wschód-zachód, najpiękniejszej perspektywie urbanistycznej świata, wpisanej na listę UNESCO. To pomysł Ludwika XIV, rozwinięty i zrealizowany przez następców. Wielki architekt ogrodowy Le Nôtre stworzył pierwszą oś przedłużając ogrody Tuilleries w 1670 roku. W 1763 roku inaugurowano Plac Ludwika XV, dzisiejszy Plac Zgody, następnie Pola Elizejskie, w 1806 Łuk Triumfalny. W 1989 roku, Nowy Łuk – Arka zamknął oś nie zamykając perspektywy.
Jak zrodziła się paryska dzielnica biznesu?
Idea istniała już w latach trzydziestych ubiegłego wieku, druga wojna światowa przerwała plany, ale po wojnie refleksja doprowadziła do ich realizacji. Wahano się, gdzie zbudować nowoczesną dzielnicę, siedzibę przedsiębiorstw. W 1950 roku zapadła decyzja, że to będzie właśnie w tym miejscu. Pierwszy powstał CNIT (Centre National des Industries et des Techniques). Biały dach w kształcie muszli zaskakuje jeszcze dzisiaj. Inaugurowany w 1958 roku, w czasach de Gaulle’a , betonowy dach to nadal rekord nośności na świecie ; w trzech punktach tylko muszla opiera się o ziemię. André Malraux porównał go do współczesnej katedry a dwa miliony zwiedzających w krótkim czasie – to też był światowy rekord. Przeciwnicy nowoczesnej architektury nazwali go budynkiem cyrkowym, żądano rozebrania – jak zwykle zrodziła się polemika. Został. W 2008 roku dokonano gruntownego remontu budynku, uznano że CNIT był ciemny, poprawiono oświetlenie tworząc specjalny prześwit , z brązowej podłoga stała się biała. Hotel, biura, sklepy – wszystko zostało odnowione. Nie ruszono kopuły, ta jest mityczna.
Pierwsze wieżowce
W 1963 roku zbudowano jeden z pierwszych wieżowców : ESSO. Było tu wtedy błoto, plac budowy, trudny dostęp, początki epopei. Wieżowiec Esso został zburzony w 1993 roku, zastąpił go Cœur de Défense. Pierwszy plan zagospodarowania przestrzennego w 1964 przewidywał 20 budynków wysokich na 120 metrów , długich na 40 i szerokich na 24 metry. Przykładem tych pierwszych drapaczy chmur jest wieżowiec AIG. Wieżowiec, Tour Aurore to również jeden ze starszych o charakterystycznych oknach w kolorze miedzi. Bedzie wyburzony, w jego miejsce powstanie nowy wieżowiec.
Na początku lat 70. plan podwojono
Powstały wieżowce nowej generacji o wysokości 200 m , jako jeden z pierwszych, typowy z tej serii to GAN, wieżowiec który urósł w 1972 roku, ulubiony drapacz chmur wszystkich dzieci, bo wydaje się największy gdy się pod nim stoi. Polemika, jaka wtedy się toczyła, podzieliła Paryżan. Z ulicy de Rivoli, za Placem Zgody, coś było widać… Oto świętokradztwo – z historycznego Paryża widać wieżowce. Żądano zaprzestania budowy. Prezydent Pompidou bronił idei nowej dzielnicy. Zamknął polemikę stwierdzając, że skoro coś zaczęto, należy to dokończyć.
Poczytaj więcej o okolicy:
Zajrzyj na te strony:
Komentarze: 2
Dodaj komentarz
Stowarzyszenie Dziennikarzy Podróżników Globtroter wyróżniło Otwarty Przewodnik Krajoznawczy nagrodą
za najciekawsze publikacje turystyczne w 2019 r.
Cieszymy się!
La Defanse bardzo mi się podobała, choć berliński Potsdamerplatz próbuje gonić Paryż! Bardzo ciekawe rzeczy budują nad Szprewą. La Defanse to już – w porównaniu – jak starówka.
Trochę śmieszno i trochę straszno… Nasz Manhattan nijak się niem ma, ale coś się zaczęło i tak już będzie… zawsze.