Droga wiodąca z  wybrzeża w głąb lądu malowniczo pnie się pod górę. Nosi nazwę napoleońskiej bo właśnie tędy szedł Napoleon na Paryż, by przeżyć swoje sto dni po ucieczce z Elby. Jest upał, gorąco. Zatrzymujemy się w maleńkim miasteczku Castellane.

Pijemy kawę w kafejce przy rynku, spacerujemy maleńkimi uliczkami, oddychamy senną atmosferą prowansalskiej prowincji. A kiedy złapiemy drugi oddech, wdrapujemy się na widoczne z każdego punktu miasta wysokie wzgórze z maleńkim kościółkiem na szczycie, stromą, prawie pionową skała opadające do rzeki Verdon.

Prowadzi nas wąska ścieżka

Przy niej niewielkie kapliczki drogi krzyżowej, na szczycie kościółek z obwieszonym wotami wnętrzem. Z urwiska przepiękny widok na Alpy Nadmorskie i dolinę rzeki, która wyżłobiła największy w Europie kanion. Ma on 26 kilometrów długości, a największa jego wysokość od koryta rzeki do szczytu najwyższej skały wynosi 700 metrów.

Z Castellane jedziemy prawym brzegiem rzeki

Lazurowa woda dość leniwie toczy się dnem szerokiej jeszcze doliny. Stopniowo ściany wąwozu zbliżają się do siebie i zmieniają w ściany kanionu. Kręta i bardzo wąska droga, tak wąska, że czasem trudno minąć się dwu samochodom, pnie się uparcie do góry. Rzeka, którą jeszcze niedawno widzieliśmy z bliska, wije się między urwistymi, białymi skałami, trzysta-czterysta metrów pod nami. Tu i ówdzie przydrożne zatoczki pozwalają zatrzymać samochód i popatrzeć spokojnie na niecodzienne obrazki. Wyznaczone ścieżki prowadzą na skraj przepaści.

Do zaporowego jeziora

Kanion kończy się nagle stromą ścianą i przed nami otwiera się widok na niewysokie wzgórza i malownicze, zaporowe jezioro św. Krzysztofa. Kilkukilometrowym, łagodnym zjazdem docieramy do wylotu kanionu. Z przegradzającego rzekę mostu zaglądamy w gardziel wąwozu. Poniżej piaszczyste plaże nad ciepłym i spokojnym jeziorem i liczne,  niedrogie knajpki.

Wracamy drugim brzegiem

Leniwie wspinamy się pod górę, myśląc, że już wszystko widzieliśmy. Nieprawda. Czeka nas przejazd przez najwyższy punkt, przeciskanie między skałami wykutą w kamieniu drogą. Prowadzenie i jednoczesne podziwianie okolicy wymaga od kierowcy sporej koncentracji i uwagi.

Przeczytaj także...

Alcantara. Zajrzeć do gardzieli bazaltowego kanionu

Autorka: Anna Ochremiak

Jedni poprzestają na oglądaniu gardzieli z brzegu, inni wchodzą do lodowatej wody i wędrują w głąb kanionu. Są ponoć tacy, którzy przechodzą cały wąwóz, pewnie zależy to od poziomu wody.

Tinghir. W skalnej gardzieli wawozu Todra

Autorka: Barbara Górecka

Płynie tu rzeka Todra, która nigdy nie wysycha. Tą drogą wchodzę w samo serce wąwozu, w jego główną gardziel. Kanion ma kilkaset metrów długości. Ściany otaczające go wznoszą się ponad 300 metrów nad wodą.

Conn. Ponad wąwozem Przedniego Renu

Autorka: Anna Ochremiak

Platformę widokową nad Przełomem Renu, którą w 2006 roku otwarto w Conn, nazwano Il Spir. Roztacza się z niej szeroka panorama na południowe ściany kanionu, od Ilanz po połączenie Przedniego Renu z Tylnim pod Reichenau.

Poczytaj więcej o okolicy:

Amboise. Muzułmanie w zamku nad Loarą

Chargé. Rodzinna winnica ma już 500 lat

Cannes. Gwiazdy leżą pod nogami

Francja. Noclegi z pomysłem