Kijów
Niezwykłe dzieje Ławry Pieczerskiej
A świat się zmienia… Niektóre informacje praktyczne mogą okazać się nieaktualne!
Jednym z największych skarbów nie tylko Kijowa i Ukrainy, ale także całego wschodniosłowiańskiego prawosławia, jest Ławra Pieczerska położona na wysokim prawym brzegu Dniepru i w całości wpisana na Listę Dziedzictwa UNESCO.
Tytuł Ławra przysługuje tylko najważniejszym męskim klasztorom prawosławnym podległym bezpośrednio Synodowi. I chociaż niektóre mniejsze też używają tej nazwy, prawdziwe ławry są tylko cztery: Pieczerska w Kijowie i Poczajowska w obwodzie tarnopolskim na Ukrainie oraz Troicko-Segrijiwska w miasteczku Sergijew Posad – w czasach bolszewickich przemianowanym na Zagorsk, około 60 km od Moskwy i Aleksandro-Newska w Petersburgu. Wszystkie uznają przynależność do patriarchatu moskiewskiego Cerkwi prawosławnej.
Najstarszą i najważniejszą z nich jest Ławra Pieczerska
W połowie bieżącego wieku Ławra Pieczerska obchodzić będzie swoje Millenium, ale oficjalny status Ławry otrzymała dopiero w 1598 roku. Trudno sobie wręcz wyobrazić rozwój chrześcijaństwa oraz kultury, oświaty i sztuki na Rusi bez tego monastyru. Był on bowiem nie tylko miejscem życia, modłów i pochówków niezliczonych pokoleń mnichów, ale również miejscem w którym pisano, a później także drukowano księgi nie tylko religijne, ale i historyczne, naukowe, słowniki i elementarze.
Tu powstała pierwsza historia Rusi
Najsłynniejszym zabytkiem ruskiego piśmiennictwa historycznego jest Powiest’ wremiennych liet – Opowieść dawnych lat, podstawowe źródło informacji o Rusi Kijowskiej, pisana w tej ławrze do roku 1113 przez mnicha Nestora i dokończona oraz przeredagowana przez ihumena (przeora) sąsiedniego monastyru Wydubyćkiego – Sylwestra w roku 1116. Wśród innych ksiąg o szczególnym znaczeniu wymienię jeszcze tylko Pateryk Kijowsko-Pieczerski. W ławrze tej żyli i działali również inni mnisi: kronikarze, pisarze, uczeni, malarze, lekarze. Wśród najznakomitszych, obok Nestora, wymienia się Nikona, Simona, Polikarpa, Sylwestra, Jakowa, Joana, Ałapija, Grigorija, Agapita i Damiana.
Najpierw mnisi żyli w pieczarach
Wróćmy jednak do początków tego klasztoru. Pierwszymi tutejszymi mnichami, w połowie XI wieku, byli Antoni i Teodozjusz Pieczerscy, późniejsi prawosławni święci. Zamieszkali w pieczarach – od nich wywodzi się nazwa tej ławry, z czasów jeszcze Waregów. Przybywający kolejni mnisi drążyli dla siebie w ziemi cele i całe podziemne korytarze, w których nie tylko mieszkali pędząc początkowo pustelnicze życie, ale i byli chowani. Gdy było ich już kilkunastu, wybrali ihumena – przeora i w ten sposób powstał monastyr.
Poczytaj więcej o okolicy:
Stowarzyszenie Dziennikarzy Podróżników Globtroter wyróżniło Otwarty Przewodnik Krajoznawczy nagrodą
za najciekawsze publikacje turystyczne w 2019 r.
Cieszymy się!
Dodaj komentarz