Świnoujście
Podziemne Miasto na wyspie Wolin
Podziemne Miasto na wyspie Wolin było obiektem militarnym. Charakteryzuje się siecią korytarzy łączących kilka schronów. Obiekt ten był samodzielny i można było tam spędzić kilka miesięcy.
Cała ta budowla ukryta jest pod nadmorskimi wydmami. Długi czas była skrywana w głębokiej tajemnicy. Stąd dowództwo Układu Warszawskiego miało dowodzić lądowaniem jego jednostek w Skandynawii.
Obiekt znajduje się 500 m od drogi S3 i przystanku komunikacji autobusowej, 4 km od Fortu Gerharda i latarni morskiej, 10 km od Międzyzdrojów. Obok obiektu jest ścieżka rowerowa R10 i Szlak Fortyfikacji Twierdzy Świnoujście, do którego należy Wieża Baterii Goeben, Bateria Leśna Forst i Fort Gerharda. Z drogi S3 pokierują Was drogowskazy. Dziś to nie jest żadna tajemnica gdzie znajdują się te fortyfikacje.
Niemieckie schrony bojowe i pomocnicze
W roku 1935 teren obecnego obiektu znajdował się na terenie Niemiec. Wtedy dowództwo Kriegsmarine, dla wzmocnienia obrony portu wojennego w Świnoujściu, rozpoczęło budowę baterii nadbrzeżnych. W latach 1935-38 powstała bateria o nazwie Bateria Vineta. Podziemne miasto na Wyspie Wolin było zespołem baterii artylerii nabrzeżnej i kompleksem schronów. Składało się ono z siedmiu schronów bojowych i pomocniczych. Schrony bojowe były położone wyżej na wydmie a schrony pomocnicze u jej podnóża.
Na szczycie każdego schronu bojowego zbudowano stanowiska, gdzie ustawiono armaty kalibru 15 mm. Zasięg dział wynosił ok. 20 km, a każda armata z potężnym pancerzem ważyła około 8 ton. Schron dowodzenia pokryty był zespołem kopuł pancernych osłaniających przyrządy optyczne. W czasie wojny baterie były wyposażono w radar FuMo 214 Wurzburg-Riese do kierowania ogniem artyleryjskim. Cztery schrony bojowe miały swoje nazwy: Anton, Cäsar, Dora i Emil.
Każdy składał się z dwóch części. Część znajdująca się bliżej głównego wejścia była koszarową. Znajdowały się tam pomieszczenia dla jednego oficera, trzech podoficerów i dwa pomieszczenia gdzie mieszkało 24 marynarzy, po dwunastu w każdym. Drugą częścią schronu było stanowisko działa i magazyny na amunicję oraz zapalniki. Części koszarową i bojową dzielił korytarz będący śluzą przeciwpożarową zamkniętą przez dwie pary stalowych drzwi.
Wśród schronów bojowych był schron dowodzenia. Miał on dwie kondygnacje. Nie miał dział. Główne jego wyposażenie stanowiły dwa peryskopy służące do obserwacji Zatoki Pomorskiej i dalmierz artyleryjski służący do określenia odległości pomiędzy działami a okrętami wroga. Górne piętro służyło do kierowania ogniem całej baterii a dolne było częścią koszarową gdzie znalazły się izby żołnierskie, ambulatorium, toaleta itd.
Schrony pomocnicze były dwa: schron maszynowni wyposażony w agregaty prądotwórcze i studnię zaopatrującą wszystkich w wodę oraz schron amunicyjny położony ok. 50 m od schronu maszynowni, który był magazynem na amunicję artyleryjską.
Po zakończeniu walk
W kwietniu 1945 r. po uszkodzeniu zamków armat Niemcy opuścili obiekt. W maju 1945 r. po zajęciu Świnoujścia przez Rosjan bateria została rozminowana, przeszukana a jej wyposażenie skatalogowane i opisane. Do grudnia 1945 r. demontowano wyposażenie i w styczniu 1946 r. obiekt został przekazany Wojsku Polskiemu.
Poczytaj więcej o okolicy:
Zajrzyj na te strony:
Stowarzyszenie Dziennikarzy Podróżników Globtroter wyróżniło Otwarty Przewodnik Krajoznawczy nagrodą
za najciekawsze publikacje turystyczne w 2019 r.
Cieszymy się!
Dodaj komentarz