Warszawa
Jak ratowano Zamek Królewski
A świat się zmienia… Niektóre informacje praktyczne mogą okazać się nieaktualne!
Bogactwo wystroju sal stanisławowskich w Zamku Królewskim w Warszawie sprawia oglądającym radość, daje przyjemność obcowania z pięknem sztuki.
Oryginalne XVIII-wieczne elementy, często w nikłych fragmentach i te, odtworzone w czasie odbudowy ze zniszczeń wojennych, stworzyły wnętrza, w których zachowana została artystyczna, klasycystyczna koncepcja nadana im przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Zarówno dekoracja, z jej sztukaterią, snycerką czy stolarką, jak i eksponowane dzieła sztuki czynią z tych wnętrz obiekt muzealny sam w sobie. To muzeum wnętrz, które się zwiedza.
Nie odbudowa a restytucja
W styczniu 1971 r. KC PZPR, z otwierającym swoją dziesięciolatkę Edwardem Gierkiem, przypieczętowało odbudowę Zamku Królewskiego, jako historycznego symbolu i pomnika kultury. Zajęła się tym grupa specjalistów, autorytetów w dziedzinie archeologii, architektury, historii, historii sztuki, konserwatorstwa, którzy uczestniczyli i we wcześniejszych fazach odbudowy. W 1947 r.przy okazji budowy Trasy W-Z zrekonstruowano z oryginalnych elementów Bramę Grodzką; w latach 1964-69 podczas restauracji sali Biblioteki Królewskiej, sali o dwóch słupach ? gotyckich podziemi. W odbudowanej północnej części Zamku powstał w tym czasie Pałac Ślubów. Architektowi Janowi Zachwatowiczowi, kierującemu komisją architektoniczno-konserwatorską zawdzięczamy pojęcie ?restytucji? na określenie prac zamkowych ? odtwarzających, rekonstruujących i konserwatorskich w odniesieniu do zachowanych, oryginalnych fragmentów. Tymi autentycznymi fragmentami były ocalałe po wysadzeniu Zamku po Powstaniu Warszawskim w 1944 r. fundamenty, podziemia, części murów, wydobyte z gruzu cząstki elewacji ? gzymsy, portale, dekoracja rzeźbiarska XVII- i XVIII- wieczna, obramienia okienne?
We Wrześniu…
Ratunek dla Zamku rozpoczął się już po ostrzale artyleryjskim w dniu 17 września 1939 r., gdy zaczął on płonąć. Obszernie o trwającej kilka miesięcy akcji ratowania wyposażenia wnętrz i wystroju elewacji pisał m.in. historyk sztuki, muzeolog Stanisław Lorentz, który od 6 września 1939 r., po opuszczeniu Warszawy przez władze państwowe, pełnił funkcję komisarza do spraw ratowania dóbr kultury, a prowadzone przez niego Muzeum Narodowe było miejscem ich zdeponowania ? chowania.
Poczytaj więcej o okolicy:
Zajrzyj na te strony:
Stowarzyszenie Dziennikarzy Podróżników Globtroter wyróżniło Otwarty Przewodnik Krajoznawczy nagrodą
za najciekawsze publikacje turystyczne w 2019 r.
Cieszymy się!
Dodaj komentarz