Villavicencio
Na kolumbijskim weselu
A świat się zmienia… Niektóre informacje praktyczne mogą okazać się nieaktualne!
Jedziemy do Villavicencio ? małego miasteczka oddalonego o jakieś 75 km od Bogoty. Nasi znajomi Paola i William biorą tam ślub.
Jeszcze na dworcu zajadamy się bu?uelos ? ciepłymi pączkami w kształcie kuli z roztopionym serem w środku, popijając je kawą. Topi się również mój makijaż, bo od kiedy zjechaliśmy z wysokości stolicy, coraz bardziej doskwiera nam upał tropików.
Ślub odbywa się w kościółku na osiedlu domów jednorodzinnych. Przesyt kiczowatych ozdób świątecznych jest zdumiewający. Chyba najbardziej komiczne są wielkie drogowskazy pokazujące biegun północny wbite w wyschniętą od słońca trawę w prawie każdym ogródku.
Wszyscy goście wraz z młodą parą ubrani są na biało ? panowie również, w kremowe spodnie i tradycyjne koszule z delikatnym haftem. To lokalna tradycja wynikająca z wygody; przy takim klimacie tkwienie w czarnej marynarce byłoby męką. Suknia panny młodej uwydatnia malutki brzuszek ? Paola jest w piątym miesiącu ciąży z Marią Alechandrą. Uroczystość przebiega niezwykle szybko, ja czuje się trochę nieswojo w mojej zielonej sukience wyglądającej jak plama na białej tapicerce, ale William zapewnia, że jestem mile widziana w każdym kolorze.
Na wesele jedziemy do wystawnego klubu na obrzeżu miasta, gdzie kelnerzy witają nas orzeźwiającym sokiem z mango i guanabana (kwaskowaty owoc wyglądem przypominający bakłażana tyle ze z małymi kolcami). Na początek toast z błogosławieństwem rodziny i pierwszy taniec młodych. William i Paola kręcą się po sali w rytm merengue, przy akompaniamencie głośnych wiwatów i oklasków. Od jedzenia uginają się stoły, jest między innymi tłusta zupa wołowa z mnóstwem warzyw i kolendrą, olbrzymie ilości mięsa wieprzowego z ziemniakami, ryby z patasami ? zielonymi smażonymi bananami, a na deser gumowaty biały ser polany syropem klonowym. Parkiet na świeżym powietrzu jest cały czas zapełniony, goście wiją się w rytmach salsy przygrywanej na żywo przez rewelacyjny zespół. Nad głowami co jakiś czas przelatują kolorowe papugi i tukany. Jako jedyny obcokrajowiec na weselu cierpliwie uczę się kroków salsy. Po północy zaczyna się istny karnawał, wszystkie kobiety dostają maski i kwiatowe wieńce, mężczyźni maja brązowo-białe sombrera vueltiao ? charakterystyczne nakrycie głowy dla ludzi z wybrzeża i gwizdki ? hałas zagłusza muzykę. Przy kolejnych toastach aguardiente zostaję przestawiona niezliczonym kuzynom, ciotkom i wujkom. Wszyscy rzucają się w wir tańca ? szaleństwo!
Przy dobrej zabawie czas biegnie szybciej i niestety po paru dniach nadchodzi pożegnanie, William i Paola wracają do Sydney, a my jedziemy do Barrancabermeja ? rodzinnego miasta Aleidy.
Poczytaj więcej o okolicy:
Komentarze: 1
Dodaj komentarz
Kolumbia to pasja
„Colombia es pasión”– wielki slogan wita już na granicy. Czym jest ta pasja i jak się objawia? Chcę przekonać się, czy to co słyszałam, jest prawdą... – opowiada Anna Kiełtyka
Stowarzyszenie Dziennikarzy Podróżników Globtroter wyróżniło Otwarty Przewodnik Krajoznawczy nagrodą
za najciekawsze publikacje turystyczne w 2019 r.
Cieszymy się!
Jaka jest tradycja dawania prezentów na kolumbijskim ślubie?