Engelberg to Anielska Góra. Prapoczątki tego kurortu w środkowej Szwajcarii związane są z założonym tu w 1120 r. klasztorem benedyktynów. Dzięki anielskiej pomocy.

Klasztor ufundował Konrad von Sellenbüren, wywodzący się ze znaczącej rodziny szlacheckiej władającej dobrami w tej części Alp. Prawdopodobnie był on ostatnim potomkiem swego rodu. Pierwsze zabudowania stanęły w miejscu, które wskazał fundatorowi anioł, jako godne poświecenia Bogu. To była pierwsza anielska interwencja. Druga pomogła znaleźć nazwę dla powstającej osady. Kiedy Konrad oraz pierwszy opat Adelhelm zastanawiali się wspólnie nad tym zagadnieniem,  usłyszeli chór aniołów śpiewających w górze. Przysiadły one na charakterystycznym, wznoszącym się 1600 m ponad dno doliny i górującym nad klasztorem szczycie  Hahnen (2607 m n.p.m.). Nazwano więc klasztor Engelberg czyli Anielska Góra. Tę samą nazwę nosił także wspomniany szczyt, ale z czasem pozostała ona jedynie przy miejscowości. Sam Konrad przystąpił do zgromadzenia jako świecki brat, a zginął w sporze dotyczącym praw klasztoru. Dziś jego szczątki spoczywają w jednym z ołtarzy tutejszego kościoła.

Zakonnicy działają do dziś

Obecne zabudowania powstały w latach 1735-40, po serii pożarów, które zniszczyły dawne budynki. Wśród nich stoi barokowy kościół z największymi organami w Szwajcarii. Klasztor jest nadal czynny, to jedno z pięciu istniejących zgromadzeń benedyktynów w Szwajcarii. Mnisi prowadzą elitarną szkołę średnią z internatem. Po nauki przyjeżdżają tu nawet młodzi ludzie z zagranicy. Ważną formą mnisiej działalności jest produkcja serów, głównie pleśniowych. W przyfabrycznej restauracji można spróbować lokalnych wyrobów, a w sklepie kupić ?klasztorny dzwon? (Engelberger Klosterglocke, na etykiecie jest rysunek dzwonu) oraz inne smakołyki. W szklanej klatce pośrodku tego lokalu cały czas, na oczach gości, młoda dziewczyna zajmuje się produkcją sera. Da się prześledzić cały proces, bo kolejne partie surowca znajdują się na różnych etapach drogi od mleka do gotowego produktu. Ciekawostką jest, że mnisi czerpią też dochody z narciarzy. Dolna stacja kolejki na Brunni oraz stoki przeznaczone dla dzieci i początkujących Klostermatte, znajdują się na ich terenie.

Warto wiedzieć

Klasztor można zwiedzać od środy do soboty z przewodnikiem o godz. 16. Zbiórka przy głównej bramie. Zwiedzanie trwa ok. półtorej godziny, przewodnik mówi po niemiecku. Można dostać opis tekstowy w innych językach, ale po polsku nie ma. Bilet kosztuje 10 fr.

Przeczytaj także...

Lenzerheide. Rowerem na alpejskie szlaki

Autorka: Anna Ochremiak

Wystarczy przed wycieczką wybrać się do informacji turystycznej w Lenzerheide lub którejkolwiek z miejscowości w okolicy, by zaopatrzyć się w doskonałe mapki dla cyklistów, z wyznaczonym przebiegiem szlaku, pionowym profilem trasy i opisem określającym stopień trudności.

Engelberg. Brunni, czyli po słonecznej stronie doliny

Autorka: Anna Ochremiak

Jest to ośrodek malutki. Malutki, jak na alpejskie stosunki, i malutki w porównaniu z leżącym po drugiej stronie doliny ośrodku Titlis. Tu jest zaledwie 7 km tras – w tym jedna trudna. Obsługujący ją orczyk z jest najbardziej stromym w całej Szwajcarii.

Engelberg. Jest po co wracać na stoki Titlis

Autorka: Anna Ochremiak

Tereny narciarskie Titlis sięgają trzech tysięcy metrów i kończą się na lodowcu. Sezon w najwyższych partiach ośrodka trwa więc od października do maja. Najdłuższy ciągły zjazd ma 12 km, a podczas niego pokonuje się 2 tys. m. różnicy poziomów.

Poczytaj więcej o okolicy:

Zermatt. Narty z najwyższej półki

Grindelwald. Velogemel w muzeum i na stoku

Adelboden. Spacerkiem przez śniegi Engstligenalp

Laax. W śniegu, w słońcu i z wirusem w tle