Wśród 1100 obiektów wpisanych do rejestru zabytków przynajmniej kilka trzeba zobaczyć koniecznie. Są to katedra św. Janów, kościoły Mariacki, św. Jakuba, dwa rynki z ratuszami, wreszcie obronne mury z trzema bramami i pięcioma basztami.
Rozkład umożliwia pasażerom podróżującym z Koszyc (start o godz. 5.45) najkrótsze połączenie do najważniejszych miast w Europie. W przeciwnym kierunku (start o godz. 22.35) to sposób na dotarcie do tego drugiego co do wielkości miasta na Słowacji.
Drzewa arganowe nazywają też drzewami życia lub żelaznymi drzewami. To gatunek endemiczny. Nie występują w żadnym miejscu na świecie, tylko w tym paśmie ziemi w Maroko. Wprawdzie zasadzono je w Meksyku, ale nie dają owoców.
Honorowym elementem rekonstrukcji stolicy po wojnie stała się odbudowa, a właściwie budowa Starówki. W efekcie na autentycznych piwnicach stanęła zabudowa w niewielkim tylko stopniu przypominająca budynki sprzed wojny.
To w tym mieście, w mieszkaniu piwowara – dzierżawcy tego browaru Franciszka Smetany, 2 marca 1824 roku urodził się jego syn Bedřich (czeska wersja imienia Fryderyk) Smetana, późniejszy sławny kompozytor epoki romantyzmu.
Jemma El Fna to duży nieregularny plac targowy, który od wieków wieczorami zamienia się w plac rozrywki. Nazwa jest dość ponura, bo w tłumaczeniu to „Plac Zmarłych”. Mieszkańcy wolą go nazywać „Placem Apokalipsy”, bo to co tam się dzieje w ciepły wieczór...
Jan Zamoyski, kanclerz i hetmanem wielki koronny, postanowił zbudować miasto idealne. Miasto, o jakim od tysiącleci śnili filozofowie. I chyba mu się to udało, bo koncepcją architektoniczną Zamościa i architekturą poszczególnych budowli zachwycamy się do dziś.
Oglądamy wioskę z wieloma budynkami, ze strzelistymi wieżami i w fantastycznym kolorze mieniącym się w promieniach słońca. Budynki wznoszą się piętrowo, a pięter jest chyba ze cztery.
Którąkolwiek kolejką przyjedziemy (ja dotarłam tu z Wengen) na szczyt mamy jeszcze 20-minutowy, może półgodzinny spacer. To „Royal Walk”, nowa atrakcja, królewski spacer, którego trasę wytyczono latem ubiegłego roku.
Tu, na medynie miasta Marrakesz, za mniej lub bardziej wyróżniającymi się drzwiami w ścianach staromiejskich ulic, a nawet w zaułkach, kryją się prawdziwe perły mauretańskiej architektury.
