Cała tutejsza starówka, o ile można tak nazwać centrum zbudowane głównie w XIX i XX wieku, jest niewielka. Centralny plac – Ratuszowy – opada łagodnie w kierunku rzeki i nadrzecznego bulwaru.
W latach 1999-2000 na rynku prowadzono badania archeologiczne. Ujawniły one cenne relikty dawnej infrastruktury miejskiej: wodociągi, kramy kupieckie, studnie kanały ściekowe i fragmenty dwóch okazałych budowli. Długo trwała dyskusja, co z tym począć wreszcie... zasypano.
Nowy Rynek jest dużym placem o kształcie trójkąta. To rzadko spotykane w organizacji miast. Jak czytam na tablicy informacyjnej na rynku Starym, poza Łowiczem takie rozwiązania są tylko w dwu miastach Europy – Paryżu i Bonn.
Łęczycki ratusz został zbudowany w stylu klasycystycznym w latach 1788-90 według projektu słynnego architekta królewskiego Jakuba Kubickiego. Jako budulca użyto cegły rozbiórkowej z murów obronnych.
Jan Zamoyski, kanclerz i hetmanem wielki koronny, postanowił zbudować miasto idealne. Miasto, o jakim od tysiącleci śnili filozofowie. I chyba mu się to udało, bo koncepcją architektoniczną Zamościa i architekturą poszczególnych budowli zachwycamy się do dziś.
Wśród ołomunieckich zabytków jest m.in. katedra, osiem kościołów i kaplic oraz trzy klasztory. Ponadto 600-letni ratusz, dawny pałac biskupi i aktualny arcybiskupi, kilka pałaców miejskich, bogate domy kupieckie i mieszczańskie.
Pewnie nie warto by się tu zatrzymywać, gdyby nie klasycystyczny ratusz stojący przy rynku w otoczeniu kilku starych, drewnianych bardzo małomiasteczkowych domów.
Zabytkowe centrum miasta stanowi dosyć rozległy „galicyjski” rynek z jedno-, dwu-, a wyjątkowo trzypiętrowymi domami i kamienicami. Wśród nich jest sławna „szulcowska” piekarnia.
Rynek otaczają głównie jednopiętrowe domy. Są wśród nich również kamienice późnorenesansowe, z początku XVII w.
Ratusz wybudowany został w stylu klasycystycznym w latach 1825-28 według projektu Bonifacego Witkowskiego, wziętego architekta i specjalisty od ratuszy w swoim czasie. Niszczony był wielokrotnie i odbudowywany.
