Do kościoła wchodzimy z przewodniczką. Jego wnętrze, zaraz po przekroczeniu progu, robi wrażenie jeszcze silniejsze niż widok z zewnątrz. Ściany pokryte są bowiem unikatowymi polichromiami...
Świątynię przebudowano i rozbudowywano kilkakrotnie. W sposób istotny w latach 1638-1646 z inicjatywy i za pieniądze miejscowych patrycjuszy pochodzenia szkockiego, Portiusów. Wnętrze kościoła przeobrażono wówczas z gotyckiego w manierystyczne.
Przez starówkę przebiega ładny deptak zwany Szirok Sokak doprowadzający do placu centralnego Ploštad Magnolia. Tędy przebiega główna ulica miasta. Na środku placu, który jest porośnięty kasztanowcami, wyrasta wieża Zegarowa.
Kościół zbudowano z fundacji hrabiego Antoniego Ostrowskiego (to on założył miasto i nazwał je na cześć swojego ojca, Tomasza) w latach 1823-29 w stylu klasycystycznym. Wzorowano go na projektach Jana Christiana Kamsetzera.
Praska Loreta należy do najsłynniejszych. Jest nie tylko cennym zabytkiem architektury, lecz także słynnym praskim miejscem pielgrzymkowym, niemal równie popularnym jak kościół Panny Marii Zwycięskiej, w którym znajduje się figurka Praskiego Dzieciątka Jezus.
Zgodnie z tradycją potwierdzaną przez badania, początki tej najstarszej świątyni we wsi związane są królową Jadwigą, pierwszą żoną Władysława Jagiełły. Była to budowla solidna, wzniesiona pod koniec XIV w.
Popularny dziś w Krośnie cel turystyczny, dzwonnica, wzniesiona została, jako samodzielna budowla, w odległości kilkunastu metrów od fary, przy jednej z głównych, także wówczas, ulic wychodzących z rynku. W odległości kilkudziesięciu metrów od niego.
Oba tarasy widokowe, Kohtu i Patkuli, mają w przewodniku Michelina maksymalną liczbę gwiazdek. Jak najbardziej zasłużenie. Widoki są bowiem przepiękne, na różne strony panoramy starówki, baszty i wieże kościelne oraz kryte dachówką domy.
Pierzeje placu Ratuszowego wytyczone niezupełnie zgodnie ze stronami świata zajmują dawne domy mieszczańskie z XV-XVII wieków. Ale także kościoły i klasztory oraz inne zabytkowe gmachy. Najbardziej jednolite są jednopiętrowe domy na pierzei północnej.
Pierwsza wzmianka o istnieniu cerkwi św. Onufrego zawarta jest w dokumencie Kazimierza Wielkiego z 1367 roku. Cerkiew była wielokrotnie niszczona przez najazdy. Pełniła funkcję obronną. Całość otaczał mur ze strzelnicami.
