Kościół parafialny p.w. Wniebowzięcia Matki Bożej stoi na stromym zboczu, otacza go malowniczy cmentarz z kostnicą. W jej wnętrzu w równych rządkach leży 1200 ludzkich czaszek, z których 610 ozdobionych jest kolorowymi malunkami.
Świętą Górę kolo Przybramia odwiedzają, poza terminami pielgrzymek, przede wszystkim chyba turyści. Bo jest to rzeczywiście wspaniały zespół nie tylko sakralny, ale i architektoniczny.
Krzyże wotywne wierni zaczęli stawiać dopiero w roku jubileuszowym 2000, na wzgórzu obok Jubileuszowego Krzyża Pielgrzymów (o wysokości 25 m). Przez lata nazbierały się ich tysiące...
Całość składa się na jeden z piękniejszych dawnych zespołów cerkiewnych na terenie współczesnej Polski. Od czasu gdy w 1945 r. wysiedlono do Związku Radzieckiego zamieszkujących Radruż Ukraińców, nie odprawia się w niej nabożeństw.
Monastyr Dadiwank, położony w Górskim Karabachu, ma długą, ciekawą, ale również dramatyczną historię. Niewiele bowiem brakowało, aby ten cenny zabytek architektury armeńskiej i religii chrześcijańskiej przestał istnieć.
Chrześcijaństwo nie jest w Gruzji jedyną religią. W dolnej części Starówki stoi przecież Wielka Synagoga. Dalej stara świątynia Ateszgah – Czcicieli Ognia, wyznawców monoteistycznej religii – zaratusztrianizmu. A nad łaźniami siarkowymi wznosi się meczet.
Święty ten jest niezwykle popularny na Zakaukaziu, zarówno w Gruzji, jak i w Armenii. Jego postać na koniu walczącego ze smokiem jest w herbie Gruzińskiego Kościoła Prawosławnego i Apostolskiego.
Iluzjonistyczne malunki na stropie tworzą wrażenie, że kościół nie ma dachu i patrzymy prosto w niebo. Aby nadać wnętrzu historyczną atmosferę artysta namalował też? pęknięcia na ścianach.
W 1906 r. sprowadzono prochy Rakoczego i jego najbliższych towarzyszy z wygnania do Koszyc i złożono w krypcie, specjalnie w tym celu wybudowanej na końcu północnej nawy koszyckiej katedry. Sprowadzeniu szczątek i ich pochówkowi towarzyszyły patriotyczne uroczystości.
Wieżę północną zbudowano w drugiej fazie budowy świątyni w latach 1420-40 za panowania Zygmunta Luksemburskiego. Dlatego nosi do dziś jego imię – nazywana jest Zygmuntowską (Žigmundova veža).
